MENS EN LIJDEN: Persoonlijke rouwverwerking, hoe reageer ik op afscheid ?

Ik ben mijn moeder verloren toen ik 30 was en zij amper 53. Het was plots, onverwachts en zo onwezenlijk. Ze was niet ziek, ze was zeker niet ten dode opgeschreven, ze klaagde niet, enfin alles was doodnormaal. Op een zondagnacht werd ik plots opgebeld door mijn vader, dat ik meteen naar het ziekenhuis moest komen, want de dokters hadden hem gezegd dat hij best de kinderen zou verwittigen, ik hoorde alleen dat ene zinnetje en het woord reanimatie. Ik stoof als een gek door het huis, grabbelde mijn autosleutels en sprong de wagen in, op weg naar het ziekenhuis in Tielt, want daar was ze naartoe gebracht.
Ik dacht dat mijn moeder er op dat moment gewoon zeer slecht aan toe was, dat ze was gereanimeerd en dat er kans was dat ze het niet zou halen, dus wou ik er snel zijn, zodat ik toch nog iets kon zeggen tegen haar om haar te laten vechten voor haar leven, of in het slechtste geval nog zou kunnen zeggen dat ik zielsveel van haar hield en haar laten weten dat ze in die laatste momenten niet alleen hoefde te zijn.
Ik kwam aan in het ziekenhuis en ik zag hoe ze bezig waren haar pupilreflex  te controleren en ik zag meteen dat die afwezig was, ik hoorde het ademhalingsapparaat werken en zag de tube uit haar mond steken. Ik werd meteen overspoeld door een enge realiteit: Het is al gedaan, ik ben te laat. Maar ze was al dood van seconde 1, alleen kon mijn vader me dat op die moment niet duidelijk maken zodat ik met andere gedachten naar het ziekenhuis ben gereden.
Ik ben er meteen over begonnen met het ziekenhuispersoneel en ze waren meteen bevestigend, ik moest geen hoop meer stellen, het zou hoogstwaarschijnlijk niet goed aflopen. We zijn samen nog een uur of twee aan haar bed blijven zitten, maar dan toch naar huis terug gegaan, we konden niks meer doen, en morgen was er weer een dag.
De maandagvoormiddag werd ons al meteen duidelijk dat alle hoop weg was en vroegen ze ons hoe wij als familie tegenover orgaandonatie stonden; gelukkig hadden we alle drie hetzelfde idee, dat we in deze situatie anderen wel geluk konden geven, geluk en hoop.
Ik vind daarvan dat we een goede daad hebben gesteld, maar ik haal daar geen troost uit, ik wil maar zeggen, voor mij zijn dat haar organen, niet mijn mama, voor mij leeft ze niet verder in andere mensen, want een mens is een ziel in een lichaam en geen samenraapsel van organen. 4 dagen heeft ze nog aan de machines gehangen tot ze haar de donderdag hebben geopereerd (wegnemen organen) en meteen is overleden.


Die eerste weken en dagen wordt je geleefd, maar daarna begint het rouwen en de verwerking pas echt. Ik ga naar haar laatste rustplaats als ik daar behoefte aan heb, maak denkbeeldige praatjes af en toe, en luister naar het nummer "Ik mis je zo" Van Will Tura, dat hebben we gedraaid op haar begrafenis, en daar haal ik wel wat steun uit. Ik heb het wel een plaats kunnen geven, maar dat plaatsje is niet elke dag even makkelijk te bereiken.
Ik zal ook nooit toestaan dat haar foto wordt weggehaald uit mijn huis, die heeft een vast plaatsje, daarnaast een kaarsje en een bloemetje. Ik heb mijn dochter ook veel over haar verteld, zij kent haar als oma 'Hemel', want ze heeft ze nooit gekend. Maar ik overdrijf in niks, nogmaals, alles heeft zo zijn plaatsje.
ik wil wel benadrukken dat dit mijn persoonlijke manier is om met rouwen om te gaan en hoe ik reageer op het overlijden van een zeer dierbare. Deze post heeft absoluut niet de bedoeling mijn manier als de goeie te bestempelen, iedereen mag dat doen op zijn/haar manier.

 Dit is voor jou, mama!