MENS EN LIJDEN: Inleiding op het onderwerp.

Persoonlijk keek ik erg uit naar het thema 'Mens en lijden', ik voel me een beetje bevooroordeeld door mijn huidig beroep als verpleegkundige, maar ook door mijn persoonlijke ervaringen.
Maar eens begonnen sta ik ook weer stil bij mijn eigen beperkingen en mijn 'menszijn', zo heb ik meer dan één traantje weggepinkt bij de video op de site TV-zorg dat gaat over afscheid nemen van pasgeboren leven. Voor mij persoonlijk, én in kader van persoonlijk lijden is dit zowat het summum van het lijden. Een kind verliezen, en dan nog zo jong, zo snel, is zo onvatbaar, zo onwezenlijk. Een kind verliezen in het algemeen is voor mij ondraaglijk lijden bijna, maar dan hoor je de vader spreken dat je op die momenten toch sterker bent als mens dan dat je denkt, en dat is algemeen toch zo? Hoe snel zegt men wel niet: " Oh, maar dat zou ik niet aankunnen hoor", maar als het je overkomt dan zwem je er door, omdat je niet anders kan; de ene mens zal er doorgaan met een snelle crawl, de andere doet de perfecte schoolslag, nog anderen spartelen er zich door, bereiken snel of redelijk snel de overkant, en andere mensen blijven de rest van hun leven spartelen in het water, ook al worden hen een aantal reddingsboeien toegeworpen. Ze zien ze niet, of willen ze niet zien, of willen ze gewoon niet aanvaarden, of durven ze niet aanvaarden. Maar ook, zijn er mensen die niet zwemmen, die meteen of na een tijd kopje onder gaan en zich laten verdrinken door hun verdriet; dit uit zich dan in bv. echtscheidingen, zelfmoorden, verminkingen, vluchtgedrag, enz.



Afscheid van een pasgeboren leven.






 

Ik vind dat je geen oordeel mag vellen van hoe je zo'n verdriet moet en kan verwerken, ik hoor sommige mensen soms zaken zeggen zoals, "die maakt er een soort tempel van" of " Ik vind dat hij/zij dit verlies nogal snel vergeten is", " Het is te vroeg om nu al terug een ander kindje te nemen" en ga zo maar door. Iedereen verwerkt verdriet op zijn manier, en zolang die verwerking maar gebeurt dan is daar niks fout mee. Er zijn mensen die veel steun zullen hebben aan rituelen, zoals je kan zien in het fragment, bv. het kind nog snel laten dopen. Er zijn mensen die veel steun zullen hebben aan elkaar en die weinig of geen inmenging van anderen, zowel professioneel als leken ( vrienden, familie) wensen, anderen willen zo veel mogelijk hulp en steun.

Persoonlijk kan ik redelijk goed overweg met lijden van anderen, durf ik er goed over praten, en kan ik de dingen goed aanpakken, maar in het geval van kinderverlies dan breekt er iets in mij, dan durf ik er echt niet goed over praten, weet ik plots niet meer goed hoe ik me moet gedragen. Ik zou het echt wel willen weten, ik wou dat ik daar beter mee kon omgaan, maar ook ik moet mijn beperkingen erkennen. Die beperking is er vooral na een tijdje, als dat verlies al lang geleden gebeurt is, en de meerderheid aan mensen het al een beetje 'vergeten' lijkt te zijn, maar voor de ouders lijkt het als gisteren, willen ze er misschien nog wel graag over praten? Dit is iets wat ik niet goed weet, en dat komt vooral omdat ik er zelf ( gelukkig maar!) niet mee ben geconfronteerd, ik ken het alleen van bij anderen....

Toch wil ik, al is het misschien een verre manier, hier op mijn blog, toch mijn steun betuigen aan de mensen uit mijn omgeving en ook anderen die een kind verloren hebben. Daarom laat ik hier nu een symbolisch kaarsje branden, dat betekent: 'Ik denk aan jullie en aan jullie kindje, ik ben je niet vergeten.'