MENS EN LIJDEN: lijden is meer dan rouwen alleen.

Ik heb het tot nu toe alleen nog maar over één bepaalde vorm van lijden gehad, namelijk het rouwproces, de dood, ongeneeslijk ziek zijn, ...
Maar er zijn natuurlijk veel meer vormen van lijden, zo denk ik maar aan alle vormen van tegenslagen die een mens kan hebben in zijn leven, plots al je hebben en je houden kwijt raken in een verwoestende brand, orkaan, aardbeving?
Dat plots op een dag of nacht je zoon of dochter niet meer thuis komt van school of fuif, en je niet weet wat er gebeurd is. Dit lijkt me erg moeilijk om dat ergens een plaatsje te kunnen geven, je weet niet eens of ze ontvoerd zijn, verongelukt in een kanaal, hebben ze veel geleden, of lijden ze nu nog? Je zit als overblijver met zo veel vragen, en kan nergens rust vinden, je durft zelfs niet meer te

genieten van een kop koffie of een praatje met een buur of kennis.Er zijn toch heel wat vermiste personen in de wereld, waar zijn ze allemaal?
Wat met mensen die ontvoerd zijn en gebruikt worden als slaaf/slavin in welke vorm dan ook. Ik denk ook aan verkrachtingen, misbruik en mishandelingen. En dan nog alle leed veroorzaakt door corrupte regimes of oorlog? Hoe kan een mens dat allemaal verwerken? Als het allemaal ver van ons bed gebeurt sluiten we er het liefst van al onze ogen voor, als we niet weten wat er precies gebeurt, of we worden er niet elke minuut of elk uur mee geconfronteerd is een vlucht uit de realiteit het gemakkelijkste. Zo eiste de oorlog in Syrië tot nu toe al meer dan 125.000 doden! Hoeveel mensen zijn er niet op de vlucht? Dat zijn ook allemaal moeders, vaders, kinderen. Maar zo zien wij ze niet, voor ons zijn het Syriërs, mensen die in oorlog leven, dat raakt ons veel minder dan te denken dat het iemands kind, moeder, vader, broer of zus is.

Ik wil niemand veroordelen, want ik denk dat we als mens ergens een protectiemechanisme hebben ingebouwd om met alles te kunnen omgaan en om elke dag gewoon te kunnen leven, anders zou het leven ondraaglijk worden.Persoonlijk heb ik het wel ergens moeilijk met de willekeur van hulpverlening; wie wel en wie wordt niet geholpen? Zo verzamelen we in no time een paar miljoenen voor een gebied dat getroffen is door een tsunami, maar is dat dan erger of noodzakelijker dan al dat menselijk leed door oorlog? Of is het voor het gemak? Of voor de vrede tussen de onderlinge relaties? Er speelt zo veel meer mee, zo veel waar wij als gewone burgers niks over weten of mogen weten. Ik word nog telkens geraakt als ik berichten hoor in het nieuws over mensen in groot leed of grote nood, zo hoorde ik deze week hoe de Syrische vluchtelingen werden behandeld op het eiland Lampedusa

Ik begrijp dat die mensen daar worden overspoeld met vluchtelingen, en dat het allemaal op hen aankomt, daarom leg ik de fout ook deels bij Europa, zij moeten steun bieden en mee zoeken naar oplossingen voor dit probleem, want Europa bestaat er niet alleen voor de goeie kanten van de zaak, maar dan geldt voor mijn part het principe' samen uit, samen thuis'. Als je een unie maakt, dan is dat zoals in een huwelijk, in goede en in slechte tijden.
De VN deed een paar dagen geleden een dringende oproep aan elke burger. Ze hebben enorm veel fondsen nodig om nu de nodige hulp te kunnen bieden, ik denk dat het nu aan ons is om ook te beantwoorden aan het principe van eerlijk verdelen, helpen, steunen. Zo moeten we, al was het maar een klein beetje, minder onze ogen sluiten voor al dat leed en kunnen we met een gerust hart verder leven. Al moet je dat 'gerust hart' met een grote korrel zout nemen.

Ben ik hiermee aan het einde van de andere vormen van leed? Bijlange nog niet, ik denk ook aan al de mensen die bij ons in een soort anonieme armoede leven, zij zullen het op hun beurt moeilijk hebben met het feit dat er geld wordt ingezameld voor mensen op duizenden kilometers hiervandaan terwijl zij ook honger, verdriet en wanhoop kennen. En waarom is alles zo verdeeld als nu in de wereld? Waarom heeft de ene mens zo veel meer dan de ander? Waarom laat God dit toe? Dat is een vraag die dikwijls gesteld wordt, maar het antwoord ligt ook in het lijden van Jezus Christus. Hij heeft ons getoond dat ook hij zijn lijden ondergaat en dat God hem ook niet alleen liet. Al kan ik me ook niet elke dag troosten met dit alleen, ik sla ook dikwijls op tafel met mijn vuist omdat er zoveel oneerlijkheid is in de wereld, ik begrijp het ook niet allemaal, en het is me tot nu toe ook nog steeds niet duidelijk wat er ons hiermee wordt duidelijk gemaakt, of wat onze taak is. Veel mensen in nood zullen bidden tot hun god, hun ding,... In die momenten kan je geloof een troost en een houvast bieden.
Ik wil de aandacht ook even richten naar al het ongekende verdoken leed, en vooral naar alle leed die ik hier nu ben vergeten, want ik zit met het gevoel dat ik deze post maar niet kan afronden, dat ik zo veel soorten leed ben vergeten te vermelden, en ik ben er zeker van dat het ook zo is. Jullie kunnen gerust een reactie achterlaten om te peilen naar mijn mening over een ander soort leed.
Al wil ik symbolisch een bloemetje plaatsen op mijn blog om te denken aan al die mensen die lijden vandaag.

Voor de eenzame,

de verstotene,

de gepeste, 

de arme,

de mens in pijn.

Voor de mens die niet meer verder kan,

voor de kleine man,

voor de ontvoerde, 

voor de verkrachtte en gebroken vrouw.

Voor de mens op de vlucht,

de vlucht voor oorlog,

de vlucht naar een beter leven,

de vlucht naar een opgelucht bestaan, 

maar het daarom niet altijd vinden kan.

Voor jou, de dag dat je trots je werd ontnomen, 

voor jou toen je alles kwijt raakte wat je dierbaar was.

Laten we in hoop en in vrede leven, 

en tonen dat deze bloemen er zijn als symbool,

voor mijn gedachte aan jullie leed.  

Verkimpe Kelly