MENS EN LIJDEN: Is er leven na de dood?

Is er leven na de dood? Dat is een vraag waar bijna iedereen een sluitend antwoord op zou willen. Ik ben één van de zovelen.
Ik kan bijna niet geloven, of misschien beter gezegd: ik kan de gedachte amper aan dat er na dit leven echt helemaal niks meer zou zijn, dan lijkt dit allemaal zo zinloos, dan stel ik me echt de vraag: " Waarom leven wij?".

Daarom overtuig ik me ervan dat er na de dood nog iets mooiers komt dan het leven, iets wat we nu nog niet kunnen begrijpen of vatten, omdat wij nu als mens te nauw kijken en voelen. Waarom denk ik er zo over? Wel, ik heb al gans mijn leven zo de

gedachte dat dit leven niet mijn prille begin is, ik kan me niet voorstellen dat ik uit het niets kom, en dat ik miljoenen of miljarden jaren daarvoor niks was... al luidt de tekst nu eventjes in mijn oren: "Uit stof zijt gij geboren en tot stof zult gij wederkeren" Maar van zodra ik ze nu getypt heb overtuig ik me er snel van dat dit enkel slaat op ons 'stoffelijk zijn', ons lichaam, het lichaam dat ik nu zie als het huis van de ziel.

Die ziel of die geest zoekt alleen maar een soort huis om even op aarde te komen en hier een soort opdracht te vervullen, maar van zodra we op aarde komen vergeten we alles van daarvoor, om het dan na onze dood terug op te pikken. Ik weet dat mijn gedachten niet stroken met wat mijn geloof me voorschrijft, ik denk niet dat er een soort koninkrijk is van onze Heer; de hemel. Het is de mens die in de loop der tijden gezocht heeft naar een begrijpelijk synoniem voor dat hogere, dat onbegrijpelijke. Daarom heb ik jullie ook al verteld dat ik mezelf geen echte christen mag noemen, ik voel er alleen veel verwantschap mee, alleen geloof ik niet alles klakkeloos wat er mij wordt voorgeschreven, ik ben een vrij mens om te geloven wat ik zelf wil, en ik overtuig mezelf ook met de ideeën en idealen die ik het beste vind.

Ik vraag me wel af, kom ik nog bekenden tegen? zoals mijn overleden moeder? mijn overleden grootouders? al mijn dierbaren? of is dat allemaal niet meer belangrijk na onze dood en zijn we allemaal één? Ik kan met beide gedachten leven, ik zou in beide gevallen rust kennen. En toch is dat voor ons allemaal belangrijk, onze overleden dierbaren ooit terugzien, ik zou er toch heel veel voor over hebben om al was het maar 5 minuutjes, met mijn moeder samen te zijn en nog iets tegen haar kunnen zeggen.
Ik vind ergens toch innerlijke rust in mijn gedachten en ideeën, dat ik hier even op doorreis ben en iets moet gaan bewijzen, alleen besef ik niet wat, anders zou het maar al te makkelijk zijn.

Ik heb niemand een sluitend antwoord gegeven. Ik kan dat nl. niet! Niemand kan dat volgens mij, en dat zal zo zijn redenen hebben. Ik kan jullie alleen meedelen dat dit mijn zienswijze is, en dat ik hiermee innerlijke rust en vrede vind in mijn leven.

Als iemand troost of rust vind in andere gedachten, dan raad ik die ten stelligste aan die gedachten in ere te houden, ze mogen ze met me delen ook, maar ik kan me in dit thema niks laten opdringen. je hoort ook af en toe verhalen van mensen die bijna doodservaringen hebben gehad, daar hecht ik persoonlijk minder belang aan, en vind zelfs dat men achter al die dingen eerst een wetenschappelijke verklaring moet gaan zoeken. Dat witte licht kan even goed een felle lamp vanuit het operatiekwartier zijn, die tunnel kan even goed een bijwerking zijn van medicatie en/of pijnstillers. Mensen kunnen ook lijden aan hallucinaties of waanideeën. Ik verwerp hun mening daarmee niet, maar ik laat me hierdoor niet overdonderen of beïnvloeden.