Hij heeft ook verschillende bestsellers op zijn palmares staan inzake verlies, lijden, verdriet, rouw,.. veel van zijn werken zijn te vinden op de website van uitgeverij Lannoo. kijk maar eens op: http://www.lannoo.be/manu-keirse
Daar vind je een aantal titels zoals,
Dit is slechts een klein deel uit zijn aanbod, hij is ook een veelgevraagd spreker en geeft regelmatig bijscholingen voor personeel uit bv. de gezondheidszorg. Hij geeft ook les aan de universiteit en is een symbool in Vlaanderen als het gaat om menswaardig sterven, stervensbegeleiding, palliatieve zorg, rouwverwerking, enz...
Hij spreekt ook van een aantal fasen in dit lijden.
1. Verlies onder ogen zien
2 Omgaan met de pijn van dit verlies
3 Zich aanpassen aan een omgeving zonder de overledene.
4 De idealisering vervaagt. De omgeving heeft zich aangepast en staat nu terug op een 'normaal' niveau. Als de fasen niet goed doorlopen worden is er gevaar voor abnormaal gedrag volgens Keirse.
Hieronder een stukje tekst uit een lezing van Manu Keirse:
HELPEN BIJ VERLIES EN VERDRIET: EEN OPDRACHT VOOR ELKE BURGERdoor Manu Keirse
Er waren eens drie bomen, die alledrie in een hevige storm een grote tak waren kwijtgeraakt.
De drie bomen waren elk op een andere manier met hun verlies omgegaan. Jaren later ging
ik de bomen weer opzoeken. Gisteren heb ik ze weergevonden en gesproken.
De eerste boom rouwde nog steeds om zijn verlies en zei ieder voorjaar als de zon hem
uitnodigde om te groeien: "Nee, dat kan ik niet want ik mis een belangrijke tak." Ik zag dat
hij klein was gebleven en in de schaduw stond van de andere bomen. De zon drong niet meer
tot hem door. De wond was duidelijk zichtbaar en zag er naakt uit. Het was het hoogste punt
van de boom. Hij was niet meer verder gegroeid.
De tweede boom was zo geschrokken van de pijn dat hij snel had besloten om het verlies te
vergeten. Hij was moeilijk te vinden, want hij lag op de grond. Een voorjaarsstorm had hem
doen omwaaien. Hij had zijn greep op de aarde verloren. De plek van de wond was moeilijk
te vinden. Deze zat verstopt achter een heleboel vochtige bladeren en lag daar te rotten.
De derde boom was ook erg geschrokken van de pijn en de leegte in zijn lijf en hij rouwde
om zijn verlies. Het eerste voorjaar toen de zon hem uitnodigde om te groeien, had hij
gezegd: "Dit jaar nog niet." Toen de zon het tweede voorjaar weer terugkwam met de
uitnodiging, had hij gezegd: "Ja zon, verwarm mij zodat ik mijn wond kan verwarmen. Mijn
wond heeft warmte nodig opdat ze weet dat ze erbij hoort." Toen de zon het derde voorjaar
weer terugkwam, sprak de boom: "Ja zon, laat mij groeien. Ik weet dat er nog zoveel te
groeien is." De derde boom was ook moeilijk te vinden, want ik had niet verwacht dat hij zo
groot en sterk zou zijn geworden. Gelukkig heb ik hem herkend aan de dichtgegroeide wond
die vol trots in het zonlicht werd gehouden.
Dit sprookje vertelt ons iets over omgaan met verlies en verdriet. Het maakt ons duidelijk
dat, als we proberen dit weg te duwen en te doen alsof het er niet is, we onze greep op aarde
kunnen verliezen. Dat als we bij de pakken blijven zitten we niet meer verder groeien in het
leven. Maar dat als we de tijd nemen om verdriet ook verdriet te laten zijn, en als we daarbij
warmte en genegenheid van mensen ervaren, we uitgroeien; veel groter en veel sterker dan
ooit voorheen. Over deze boodschap wil ik het vanmiddag hebben. Ik wil u drie inleidende
bedenkingen geven en vervolgens drie concrete voorbeelden vertellen. Daarna wil ik u iets
vertellen over wat verlies verwerken eigenlijk is en hoe je mensen daarbij kunt helpen.
Verder wil ik afronden met een aantal concrete en praktische aanbevelingen.
Ik vind dit een mooi sprookje om duidelijk te maken dat iedereen verschillend omgaat met verdriet. Hier had dhr. Manu Keirse een andere bedoeling, nl zeggen dat we moeten leren verwerken en niet bij de pakken mogen blijven zitten, maar ik zie er dus ook nog een andere betekenis in. Al daagt het de omgeving van de omgeving wel uit de mensen te helpen bij het verwerken van het verlies, want rouwen is toch ook een vorm van arbeid vind ik persoonlijk. Dat gaat niet vanzelf en nog minder zonder hulp. Die hulp kan heel ingrijpend en begeleidend zijn , maar dat kan even goed één zinnetje zijn dat je om weg helpt.
Als je zelf niet kan/wil helpen vind ik het dan wel nog je taak om te gaan verwijzen, er zijn tal van zaken die iemand kunnen helpen, al dan niet professioneel. Gezondheidspersoneel, psychologen, palliatief referenten, zelfhulpgroepen, internetpagina's rond rouwverwerking, enz.
Of bedenk eens wat je aan mogelijkheden hebt om te helpen de dag van vandaag, zo is bv. social media soms een dankbaar gegeven om aandacht te houden aan een overleden bv.
.
Bronvermelding:
Concerta en Aurelio. (2012). Inmemoriam.
Opgeroepen op december 18, 2013, van Inmemoriam.be:
http://www.inmemoriam.be/nl/#.UrH__uyA3yM
Wikimedia Foundation.
(2013). Wikipedia/ Manu Keirse. Opgeroepen op december 18, 2013, van
Wikipedia/ Manu Keirse: http://nl.wikipedia.org/wiki/Manu_Keirse
Wikimedia Foundation.
(2013). Wikipedia/ Manu Keirse. Opgeroepen op december 18, 2013, van
Wikipedia/ Manu Keirse: http://nl.wikipedia.org/wiki/Manu_Keirse
Geen opmerkingen:
Een reactie posten