MENS EN NATUUR: De klimaatconferentie Warschau.

 Klimaattop Warschau.

Ik wil graag eens terugkomen op de povere resultaten geboekt op de laatste klimaatconferentie te Warschau in november. Het toont aan dat niemand de stap durft of wil zetten om te werken aan het enigste wat ons nog rest van de aarde. De economische belangen van elk land zijn weer stukken belangrijker dan het milieu, maar vergeten ze dan allemaal dat we zonder onze kostbaarste grondstof, onze planeet, ook geen economie meer hebben? 
Ik begrijp wel dat het politieke moed vergt om te gaan voor een groenere wereld, maar vroeg of laat zal dat toch eens moeten. We stellen nu al zo lang uit. Als het op mondiaal vlak niet lukken wil, moeten we zelf starten. We moeten stoppen met ons te verschuilen achter de ridicule en belachelijke maatregelen zoals het kopen van schone lucht! Er is nog een te grote kloof tussen wat wetenschappers vragen en wat er reëel gerealiseerd wordt.
De klok tikt ongenadig hard. Als we in 2015 echt resultaat willen boeken zullen we hard moeten zijn voor onszelf.
En zoals steeds zoeken ze terug heil in de verkeerde oplossingen, zo gaan ze niet starten met het terugdringen van de uitstoot van broeikasgassen, maar wel de landen helpen die er nadeel van ondervinden. dat staat voor mij symbool voor eerst het opzettelijk omverrijden van een voetganger, om hem daarna een pleister aan te bieden.

En dan nog iets: 190 landen nemen deel aan die klimaattop, ze blijven allemaal 2 a 3 dagen, zouden ze niet beter eens nadenken wat voor effect dat allemaal niet heeft op het milieu! Dat kan toch anders de dag van vandaag....

MENS EN LIJDEN: lijden is meer dan rouwen alleen.

Ik heb het tot nu toe alleen nog maar over één bepaalde vorm van lijden gehad, namelijk het rouwproces, de dood, ongeneeslijk ziek zijn, ...
Maar er zijn natuurlijk veel meer vormen van lijden, zo denk ik maar aan alle vormen van tegenslagen die een mens kan hebben in zijn leven, plots al je hebben en je houden kwijt raken in een verwoestende brand, orkaan, aardbeving?
Dat plots op een dag of nacht je zoon of dochter niet meer thuis komt van school of fuif, en je niet weet wat er gebeurd is. Dit lijkt me erg moeilijk om dat ergens een plaatsje te kunnen geven, je weet niet eens of ze ontvoerd zijn, verongelukt in een kanaal, hebben ze veel geleden, of lijden ze nu nog? Je zit als overblijver met zo veel vragen, en kan nergens rust vinden, je durft zelfs niet meer te

genieten van een kop koffie of een praatje met een buur of kennis.Er zijn toch heel wat vermiste personen in de wereld, waar zijn ze allemaal?
Wat met mensen die ontvoerd zijn en gebruikt worden als slaaf/slavin in welke vorm dan ook. Ik denk ook aan verkrachtingen, misbruik en mishandelingen. En dan nog alle leed veroorzaakt door corrupte regimes of oorlog? Hoe kan een mens dat allemaal verwerken? Als het allemaal ver van ons bed gebeurt sluiten we er het liefst van al onze ogen voor, als we niet weten wat er precies gebeurt, of we worden er niet elke minuut of elk uur mee geconfronteerd is een vlucht uit de realiteit het gemakkelijkste. Zo eiste de oorlog in Syrië tot nu toe al meer dan 125.000 doden! Hoeveel mensen zijn er niet op de vlucht? Dat zijn ook allemaal moeders, vaders, kinderen. Maar zo zien wij ze niet, voor ons zijn het Syriërs, mensen die in oorlog leven, dat raakt ons veel minder dan te denken dat het iemands kind, moeder, vader, broer of zus is.

Ik wil niemand veroordelen, want ik denk dat we als mens ergens een protectiemechanisme hebben ingebouwd om met alles te kunnen omgaan en om elke dag gewoon te kunnen leven, anders zou het leven ondraaglijk worden.Persoonlijk heb ik het wel ergens moeilijk met de willekeur van hulpverlening; wie wel en wie wordt niet geholpen? Zo verzamelen we in no time een paar miljoenen voor een gebied dat getroffen is door een tsunami, maar is dat dan erger of noodzakelijker dan al dat menselijk leed door oorlog? Of is het voor het gemak? Of voor de vrede tussen de onderlinge relaties? Er speelt zo veel meer mee, zo veel waar wij als gewone burgers niks over weten of mogen weten. Ik word nog telkens geraakt als ik berichten hoor in het nieuws over mensen in groot leed of grote nood, zo hoorde ik deze week hoe de Syrische vluchtelingen werden behandeld op het eiland Lampedusa

Ik begrijp dat die mensen daar worden overspoeld met vluchtelingen, en dat het allemaal op hen aankomt, daarom leg ik de fout ook deels bij Europa, zij moeten steun bieden en mee zoeken naar oplossingen voor dit probleem, want Europa bestaat er niet alleen voor de goeie kanten van de zaak, maar dan geldt voor mijn part het principe' samen uit, samen thuis'. Als je een unie maakt, dan is dat zoals in een huwelijk, in goede en in slechte tijden.
De VN deed een paar dagen geleden een dringende oproep aan elke burger. Ze hebben enorm veel fondsen nodig om nu de nodige hulp te kunnen bieden, ik denk dat het nu aan ons is om ook te beantwoorden aan het principe van eerlijk verdelen, helpen, steunen. Zo moeten we, al was het maar een klein beetje, minder onze ogen sluiten voor al dat leed en kunnen we met een gerust hart verder leven. Al moet je dat 'gerust hart' met een grote korrel zout nemen.

Ben ik hiermee aan het einde van de andere vormen van leed? Bijlange nog niet, ik denk ook aan al de mensen die bij ons in een soort anonieme armoede leven, zij zullen het op hun beurt moeilijk hebben met het feit dat er geld wordt ingezameld voor mensen op duizenden kilometers hiervandaan terwijl zij ook honger, verdriet en wanhoop kennen. En waarom is alles zo verdeeld als nu in de wereld? Waarom heeft de ene mens zo veel meer dan de ander? Waarom laat God dit toe? Dat is een vraag die dikwijls gesteld wordt, maar het antwoord ligt ook in het lijden van Jezus Christus. Hij heeft ons getoond dat ook hij zijn lijden ondergaat en dat God hem ook niet alleen liet. Al kan ik me ook niet elke dag troosten met dit alleen, ik sla ook dikwijls op tafel met mijn vuist omdat er zoveel oneerlijkheid is in de wereld, ik begrijp het ook niet allemaal, en het is me tot nu toe ook nog steeds niet duidelijk wat er ons hiermee wordt duidelijk gemaakt, of wat onze taak is. Veel mensen in nood zullen bidden tot hun god, hun ding,... In die momenten kan je geloof een troost en een houvast bieden.
Ik wil de aandacht ook even richten naar al het ongekende verdoken leed, en vooral naar alle leed die ik hier nu ben vergeten, want ik zit met het gevoel dat ik deze post maar niet kan afronden, dat ik zo veel soorten leed ben vergeten te vermelden, en ik ben er zeker van dat het ook zo is. Jullie kunnen gerust een reactie achterlaten om te peilen naar mijn mening over een ander soort leed.
Al wil ik symbolisch een bloemetje plaatsen op mijn blog om te denken aan al die mensen die lijden vandaag.

Voor de eenzame,

de verstotene,

de gepeste, 

de arme,

de mens in pijn.

Voor de mens die niet meer verder kan,

voor de kleine man,

voor de ontvoerde, 

voor de verkrachtte en gebroken vrouw.

Voor de mens op de vlucht,

de vlucht voor oorlog,

de vlucht naar een beter leven,

de vlucht naar een opgelucht bestaan, 

maar het daarom niet altijd vinden kan.

Voor jou, de dag dat je trots je werd ontnomen, 

voor jou toen je alles kwijt raakte wat je dierbaar was.

Laten we in hoop en in vrede leven, 

en tonen dat deze bloemen er zijn als symbool,

voor mijn gedachte aan jullie leed.  

Verkimpe Kelly

MENS EN LIJDEN: Symboliek

Symboliek kan mensen helpen in tijden van lijden. Alles in het leven kent een symboliek, zo zijn er de verschillende sacramenten. Het zijn genadegaven, gericht naar concrete levenssituaties. Telkens spreekt Christus er zijn trouw uit, zijn liefde, zijn verlossende nabijheid.
Omdat de Heer door mensen wil herkend worden, komt Hij hen op menselijke wijze nabij: in woord en gebaar. Dat zijn de twee dimensies van ieder sacrament.

De 7 sacramenten op een rij:

* Het Doopsel

Het Doopsel

* Het Vormsel

Het Vormsel

* De Verzoening

De Verzoening

* De Ziekenzalving

De Ziekenzalving

* De Wijding

De Wijding

* Het Huwelijk

Het Huwelijk

* De Eucharistie 

De Eucharistie

Het is niet mijn bedoeling om stil te staan bij elk sacrament en daarrond de uitleg te geven, het is wel mijn intentie om duidelijk te maken dat de symboliek die die sacramenten hebben een steun kunnen zijn in moeilijke tijden. Zo merk ik vaak een zekere vorm van opluchting bij familieleden van stervenden, als hun dierbare de laatste sacramenten ontvangen heeft.Het biedt hen troost en geborgenheid, ook bij mensen die niet zo gelovig zijn, of hun geloof sterk belijden, maar voor hen is het één van de symbolen van het leven; ze zijn vaak gehuwd voor de kerk, hebben hun vormsel daar ontvangen, en dan hoort de ziekenzalving er ook bij. Er zijn ook veel mensen die het toch maar laten doen voor de zekerheid, zo van " je weet maar nooit" en dan kom ik terug bij het onderwerp leven na de dood, of wat gebeurt er na je dood?

Niet alleen de sacramenten staan voor een heleboel symboliek. Hoeveel mensen laten er geen kaarsje branden tijdens de examens van hun kinderen, of naast de foto van hun overledenen. Een bloemetje plaatsen staat ook symbool voor het tonen van aandacht en het zeggen aan de overledenen: "ik ben je nog niet vergeten," "ik denk aan je". Die kaarsjes en bloemetjes kun je echt plaatsen of echt aansteken, maar er zijn ook wel tal van websites tegenwoordig waar je online kan condoleren, online een kaarsje doen branden enz..
Zo zit er ook symboliek in de plaatsen van een filmpje op je site die verwijst naar een speciale of emotionele gebeurtenis.

Ik denk dat je symboliek ook goed kan gebruiken in de klas. Zo kan je als leerkracht een kind helpen in zijn/haar rouwproces door bv. een herinneringsdoos te maken of plaats te maken in de klas voor een foto of bloemetje. Kinderen hebben nood aan tastbare en zichtbare zaken om met de dood te kunnen omgaan, die te leren kennen en die een plaats te geven.

Sierraden hebben ook vaak een grote betekenis, die kan je gekregen hebben van je overleden oma of zus, of ze bevatten een beetje as van de overledenen, enz..

Er zijn talloze mogelijkheden om symboliek te gebruiken in je verwerkingsproces. Mensen zeggen dikwijls dingen zoals: " Door dat juweeltje heb ik het gevoel dat hij nog steeds bij mij is". Het zal ons allemaal wel bekend in de oren klinken.
Je kan gebruik maken van gedichtjes, liedjes, teksten, enz.

Wat ook heel belangrijk is tegenwoordig is dat er kerkhoven zijn die plaats hebben gemaakt voor sterrenkindjes, al zouden er dat gerust meer mogen zijn. Er zijn administratieve regels ook die voorzien dat een zwangerschap 26 weken moet geduurd hebben eer er sprake is van erkenning, er je ze bv. kan laten bijvullen op je trouwboekje. Het lijken maar administratieve zaken, maar het heeft voor de getroffen ouders wel een grote betekenis. Het begraven van je kindje, het maken van een grafje, een herdenkplaats is voor deze mensen van cruciaal belang. Het helpt hen in de morele erkenning en verwerking. Het zal makkelijker zijn om mettertijd dat verlies een plaats te kunnen geven.
Het toont ook aan dat symboliek dus heel grote betekenis heeft in tijden van menselijk lijden.

Bronvermelding:

Kerknet Vlaanderen. (20132). Kerknet. Opgeroepen op december 20, 2013, van De website van de kerkgemeenschap in Vlaanderen: http://www.kerknet.be/federatie/6325/content.php?ID=4107

MENS EN LIJDEN: Persoonlijke rouwverwerking, hoe reageer ik op afscheid ?

Ik ben mijn moeder verloren toen ik 30 was en zij amper 53. Het was plots, onverwachts en zo onwezenlijk. Ze was niet ziek, ze was zeker niet ten dode opgeschreven, ze klaagde niet, enfin alles was doodnormaal. Op een zondagnacht werd ik plots opgebeld door mijn vader, dat ik meteen naar het ziekenhuis moest komen, want de dokters hadden hem gezegd dat hij best de kinderen zou verwittigen, ik hoorde alleen dat ene zinnetje en het woord reanimatie. Ik stoof als een gek door het huis, grabbelde mijn autosleutels en sprong de wagen in, op weg naar het ziekenhuis in Tielt, want daar was ze naartoe gebracht.
Ik dacht dat mijn moeder er op dat moment gewoon zeer slecht aan toe was, dat ze was gereanimeerd en dat er kans was dat ze het niet zou halen, dus wou ik er snel zijn, zodat ik toch nog iets kon zeggen tegen haar om haar te laten vechten voor haar leven, of in het slechtste geval nog zou kunnen zeggen dat ik zielsveel van haar hield en haar laten weten dat ze in die laatste momenten niet alleen hoefde te zijn.
Ik kwam aan in het ziekenhuis en ik zag hoe ze bezig waren haar pupilreflex  te controleren en ik zag meteen dat die afwezig was, ik hoorde het ademhalingsapparaat werken en zag de tube uit haar mond steken. Ik werd meteen overspoeld door een enge realiteit: Het is al gedaan, ik ben te laat. Maar ze was al dood van seconde 1, alleen kon mijn vader me dat op die moment niet duidelijk maken zodat ik met andere gedachten naar het ziekenhuis ben gereden.
Ik ben er meteen over begonnen met het ziekenhuispersoneel en ze waren meteen bevestigend, ik moest geen hoop meer stellen, het zou hoogstwaarschijnlijk niet goed aflopen. We zijn samen nog een uur of twee aan haar bed blijven zitten, maar dan toch naar huis terug gegaan, we konden niks meer doen, en morgen was er weer een dag.
De maandagvoormiddag werd ons al meteen duidelijk dat alle hoop weg was en vroegen ze ons hoe wij als familie tegenover orgaandonatie stonden; gelukkig hadden we alle drie hetzelfde idee, dat we in deze situatie anderen wel geluk konden geven, geluk en hoop.
Ik vind daarvan dat we een goede daad hebben gesteld, maar ik haal daar geen troost uit, ik wil maar zeggen, voor mij zijn dat haar organen, niet mijn mama, voor mij leeft ze niet verder in andere mensen, want een mens is een ziel in een lichaam en geen samenraapsel van organen. 4 dagen heeft ze nog aan de machines gehangen tot ze haar de donderdag hebben geopereerd (wegnemen organen) en meteen is overleden.


Die eerste weken en dagen wordt je geleefd, maar daarna begint het rouwen en de verwerking pas echt. Ik ga naar haar laatste rustplaats als ik daar behoefte aan heb, maak denkbeeldige praatjes af en toe, en luister naar het nummer "Ik mis je zo" Van Will Tura, dat hebben we gedraaid op haar begrafenis, en daar haal ik wel wat steun uit. Ik heb het wel een plaats kunnen geven, maar dat plaatsje is niet elke dag even makkelijk te bereiken.
Ik zal ook nooit toestaan dat haar foto wordt weggehaald uit mijn huis, die heeft een vast plaatsje, daarnaast een kaarsje en een bloemetje. Ik heb mijn dochter ook veel over haar verteld, zij kent haar als oma 'Hemel', want ze heeft ze nooit gekend. Maar ik overdrijf in niks, nogmaals, alles heeft zo zijn plaatsje.
ik wil wel benadrukken dat dit mijn persoonlijke manier is om met rouwen om te gaan en hoe ik reageer op het overlijden van een zeer dierbare. Deze post heeft absoluut niet de bedoeling mijn manier als de goeie te bestempelen, iedereen mag dat doen op zijn/haar manier.

 Dit is voor jou, mama!

MENS EN LIJDEN: Is er leven na de dood?

Is er leven na de dood? Dat is een vraag waar bijna iedereen een sluitend antwoord op zou willen. Ik ben één van de zovelen.
Ik kan bijna niet geloven, of misschien beter gezegd: ik kan de gedachte amper aan dat er na dit leven echt helemaal niks meer zou zijn, dan lijkt dit allemaal zo zinloos, dan stel ik me echt de vraag: " Waarom leven wij?".

Daarom overtuig ik me ervan dat er na de dood nog iets mooiers komt dan het leven, iets wat we nu nog niet kunnen begrijpen of vatten, omdat wij nu als mens te nauw kijken en voelen. Waarom denk ik er zo over? Wel, ik heb al gans mijn leven zo de

gedachte dat dit leven niet mijn prille begin is, ik kan me niet voorstellen dat ik uit het niets kom, en dat ik miljoenen of miljarden jaren daarvoor niks was... al luidt de tekst nu eventjes in mijn oren: "Uit stof zijt gij geboren en tot stof zult gij wederkeren" Maar van zodra ik ze nu getypt heb overtuig ik me er snel van dat dit enkel slaat op ons 'stoffelijk zijn', ons lichaam, het lichaam dat ik nu zie als het huis van de ziel.

Die ziel of die geest zoekt alleen maar een soort huis om even op aarde te komen en hier een soort opdracht te vervullen, maar van zodra we op aarde komen vergeten we alles van daarvoor, om het dan na onze dood terug op te pikken. Ik weet dat mijn gedachten niet stroken met wat mijn geloof me voorschrijft, ik denk niet dat er een soort koninkrijk is van onze Heer; de hemel. Het is de mens die in de loop der tijden gezocht heeft naar een begrijpelijk synoniem voor dat hogere, dat onbegrijpelijke. Daarom heb ik jullie ook al verteld dat ik mezelf geen echte christen mag noemen, ik voel er alleen veel verwantschap mee, alleen geloof ik niet alles klakkeloos wat er mij wordt voorgeschreven, ik ben een vrij mens om te geloven wat ik zelf wil, en ik overtuig mezelf ook met de ideeën en idealen die ik het beste vind.

Ik vraag me wel af, kom ik nog bekenden tegen? zoals mijn overleden moeder? mijn overleden grootouders? al mijn dierbaren? of is dat allemaal niet meer belangrijk na onze dood en zijn we allemaal één? Ik kan met beide gedachten leven, ik zou in beide gevallen rust kennen. En toch is dat voor ons allemaal belangrijk, onze overleden dierbaren ooit terugzien, ik zou er toch heel veel voor over hebben om al was het maar 5 minuutjes, met mijn moeder samen te zijn en nog iets tegen haar kunnen zeggen.
Ik vind ergens toch innerlijke rust in mijn gedachten en ideeën, dat ik hier even op doorreis ben en iets moet gaan bewijzen, alleen besef ik niet wat, anders zou het maar al te makkelijk zijn.

Ik heb niemand een sluitend antwoord gegeven. Ik kan dat nl. niet! Niemand kan dat volgens mij, en dat zal zo zijn redenen hebben. Ik kan jullie alleen meedelen dat dit mijn zienswijze is, en dat ik hiermee innerlijke rust en vrede vind in mijn leven.

Als iemand troost of rust vind in andere gedachten, dan raad ik die ten stelligste aan die gedachten in ere te houden, ze mogen ze met me delen ook, maar ik kan me in dit thema niks laten opdringen. je hoort ook af en toe verhalen van mensen die bijna doodservaringen hebben gehad, daar hecht ik persoonlijk minder belang aan, en vind zelfs dat men achter al die dingen eerst een wetenschappelijke verklaring moet gaan zoeken. Dat witte licht kan even goed een felle lamp vanuit het operatiekwartier zijn, die tunnel kan even goed een bijwerking zijn van medicatie en/of pijnstillers. Mensen kunnen ook lijden aan hallucinaties of waanideeën. Ik verwerp hun mening daarmee niet, maar ik laat me hierdoor niet overdonderen of beïnvloeden.

MENS EN LIJDEN: Manu Keirse

Voor mij ook een gekende en gespecialiseerd in rouwverwerking is de Vlaamse klinisch psycholoog Manu Keirse.
Hij heeft ook verschillende bestsellers op zijn palmares staan inzake verlies, lijden, verdriet, rouw,.. veel van zijn werken zijn te vinden op de website van uitgeverij Lannoo. kijk maar eens op: http://www.lannoo.be/manu-keirse
Daar vind je een aantal titels zoals,

 

 

Dit is slechts een klein deel uit zijn aanbod, hij is ook een veelgevraagd spreker en geeft regelmatig bijscholingen voor personeel uit bv. de gezondheidszorg. Hij geeft ook les aan de universiteit en is een symbool in Vlaanderen als het gaat om menswaardig sterven, stervensbegeleiding, palliatieve zorg, rouwverwerking, enz...

Hij spreekt ook van een aantal fasen in dit lijden.
1. Verlies onder ogen zien
2  Omgaan met de pijn van dit verlies
3  Zich aanpassen aan een omgeving zonder de overledene.
4  De idealisering vervaagt. De omgeving heeft zich aangepast en staat nu terug op een 'normaal' niveau. Als de fasen niet goed doorlopen worden is er gevaar voor abnormaal gedrag volgens Keirse.

Hieronder een stukje tekst uit een lezing van Manu Keirse:

HELPEN BIJ VERLIES EN VERDRIET: EEN OPDRACHT VOOR ELKE BURGERdoor Manu Keirse

Er waren eens drie bomen, die alledrie in een hevige storm een grote tak waren kwijtgeraakt.
De drie bomen waren elk op een andere manier met hun verlies omgegaan. Jaren later ging
ik de bomen weer opzoeken. Gisteren heb ik ze weergevonden en gesproken.

De eerste boom rouwde nog steeds om zijn verlies en zei ieder voorjaar als de zon hem
uitnodigde om te groeien: "Nee, dat kan ik niet want ik mis een belangrijke tak." Ik zag dat
hij klein was gebleven en in de schaduw stond van de andere bomen. De zon drong niet meer
tot hem door. De wond was duidelijk zichtbaar en zag er naakt uit. Het was het hoogste punt
van de boom. Hij was niet meer verder gegroeid.

De tweede boom was zo geschrokken van de pijn dat hij snel had besloten om het verlies te
vergeten. Hij was moeilijk te vinden, want hij lag op de grond. Een voorjaarsstorm had hem
doen omwaaien. Hij had zijn greep op de aarde verloren. De plek van de wond was moeilijk
te vinden. Deze zat verstopt achter een heleboel vochtige bladeren en lag daar te rotten.

De derde boom was ook erg geschrokken van de pijn en de leegte in zijn lijf en hij rouwde
om zijn verlies. Het eerste voorjaar toen de zon hem uitnodigde om te groeien, had hij
gezegd: "Dit jaar nog niet." Toen de zon het tweede voorjaar weer terugkwam met de
uitnodiging, had hij gezegd: "Ja zon, verwarm mij zodat ik mijn wond kan verwarmen. Mijn
wond heeft warmte nodig opdat ze weet dat ze erbij hoort." Toen de zon het derde voorjaar
weer terugkwam, sprak de boom: "Ja zon, laat mij groeien. Ik weet dat er nog zoveel te
groeien is." De derde boom was ook moeilijk te vinden, want ik had niet verwacht dat hij zo
groot en sterk zou zijn geworden. Gelukkig heb ik hem herkend aan de dichtgegroeide wond
die vol trots in het zonlicht werd gehouden.


Dit sprookje vertelt ons iets over omgaan met verlies en verdriet. Het maakt ons duidelijk
dat, als we proberen dit weg te duwen en te doen alsof het er niet is, we onze greep op aarde
kunnen verliezen. Dat als we bij de pakken blijven zitten we niet meer verder groeien in het
leven. Maar dat als we de tijd nemen om verdriet ook verdriet te laten zijn, en als we daarbij
warmte en genegenheid van mensen ervaren, we uitgroeien; veel groter en veel sterker dan
ooit voorheen. Over deze boodschap wil ik het vanmiddag hebben. Ik wil u drie inleidende
bedenkingen geven en vervolgens drie concrete voorbeelden vertellen. Daarna wil ik u iets
vertellen over wat verlies verwerken eigenlijk is en hoe je mensen daarbij kunt helpen.
Verder wil ik afronden met een aantal concrete en praktische aanbevelingen.

Ik vind dit een mooi sprookje om duidelijk te maken dat iedereen verschillend omgaat met verdriet. Hier had dhr. Manu Keirse een andere bedoeling, nl zeggen dat we moeten leren verwerken en niet bij de pakken mogen blijven zitten, maar ik zie er dus ook nog een andere betekenis in. Al daagt het de omgeving van de omgeving wel uit de mensen te helpen bij het verwerken van het verlies, want rouwen is toch ook een vorm van arbeid vind ik persoonlijk. Dat gaat niet vanzelf en nog minder zonder hulp. Die hulp kan heel ingrijpend en begeleidend zijn , maar dat kan even goed één zinnetje zijn dat je om weg helpt.

Als je zelf niet kan/wil helpen vind ik het dan wel nog je taak om te gaan verwijzen, er zijn tal van zaken die iemand kunnen helpen, al dan niet professioneel. Gezondheidspersoneel, psychologen, palliatief referenten, zelfhulpgroepen, internetpagina's rond rouwverwerking, enz.

Of bedenk eens wat je aan mogelijkheden hebt om te helpen de dag van vandaag, zo is bv. social media soms een dankbaar gegeven om aandacht te houden aan een overleden bv.

.

 

 

 

Bronvermelding:

 

Concerta en Aurelio. (2012). Inmemoriam. Opgeroepen op december 18, 2013, van Inmemoriam.be: http://www.inmemoriam.be/nl/#.UrH__uyA3yM

Wikimedia Foundation. (2013). Wikipedia/ Manu Keirse. Opgeroepen op december 18, 2013, van Wikipedia/ Manu Keirse: http://nl.wikipedia.org/wiki/Manu_Keirse

Wikimedia Foundation. (2013). Wikipedia/ Manu Keirse. Opgeroepen op december 18, 2013, van Wikipedia/ Manu Keirse: http://nl.wikipedia.org/wiki/Manu_Keirse

 

MENS EN LIJDEN: De 5 fasen van verwerking volgens E. Kübler-Ross

Ik wil graag eens wat delen met jullie, iets waar ik in de loop van mijn vorige opleiding veel mee te maken heb gehad in verschillende cursussen, nl. de 5 fasen van rouwverwerking die de mens doormaakt. Pas op, laat je niet misleiden door het woordje rouwverwerking, want het gaat niet alleen over dood, het kan gaan over een chronische aandoening of ziekte ook, want dat is even goed een zware beproeving, soms nog zwaarder zelfs.
Deze fasen worden ook doorlopen door familieleden van gestorvenen of zieken.

De ene mens doet erg lang over die fasen, de andere doet een paar fasen in een uur, dat is afhankelijk van persoon tot persoon.
zo heb je als eerste de ontkenningsfase: Als je slecht nieuws gekregen hebt dan ga je dat in de eerste plaats gaan ontkennen, je wil er niks van weten, of je krijgt te kampen met gevoelens van ongeloof... dit overkomt jou toch niet? dat gebeurt toch alleen bij anderen?
ten tweede heb je de protestfase: Je gaat je af gaan zetten tegen alles en iedereen, je geloof wordt ook op de proef gesteld. Je bent boos, soms woedend. Waarom heeft God of iets anders mij dit aangedaan?!
Daarna volgt de onderhandelingsfase: Als je merkt dat woede niks uithaalt kan je je hoop gaan richten op onderhandelen, dan ga je in veel gevallen terugvallen op je geloof, al is dit niet noodzakelijk, maar wel veelvoorkomend. Zo kan je bv. veel gaan bidden, of een bedevaart doen, elke dag een marathon lopen, ... zolang je maar terug beter wordt, maar aangezien dit ook geen oplossing zal bieden vallen vele mensen hier in de fase van de depressie: de getroffen persoon voelt zich vaak machteloos, en sluit zich in vele gevallen af van de buitenwereld en mijdt zo veel mogelijk contact.
de allerlaatste fase is die van de aanvaarding: Na een tijd ziet de persoon dat het kwaad niet meer te bestrijden is en aanvaard zijn of haar verdriet. Iemand in een terminale fase kan zo in alle rust en sereniteit afscheid gaan nemen van het leven, en familieleden of geliefden die bv. iemand verloren hebben zullen in die fase ook gaan berusten en hun leven opnieuw gaan opnemen.

Ik vind deze nog steeds heel herkenbaar. Die fases kunnen ook in andere moeilijke tijden van je leven gaan voorkomen, zo kan je in een tijd van beproeving, die niet noodzakelijk terminaal is ook sterk gaan bidden, hopen, onderhandelen, vechten, boos zijn, enz...

MENS EN LIJDEN: Film: Oscar et la dame Rose. De brief aan mijn vriendin.

Dag lieve Nathalie,

Jij bent net als ik een gevoelige meid, die toch ook al een heel stukje maturiteit bezit, daarom wil ik je de film 'Oscar et la dame Rose' aanraden. Het is een film als geen enkel ander in zijn genre. het is vooral bekeken vanuit het perspectief van het kind zelf, en wil ons een heel belangrijke boodschap duidelijk maken, namelijk dat we echt moeten blijven, in gelijk welke omstandigheid, en zeker in moeilijke tijden van lijden.
De regisseur heeft het verhaal op een bijna sprookjesachtige manier verfilmd, wat toch niet zo evident is gezien het zware onderwerp, het gaat nl. over Oscar, een jongentje van 10 jaar oud die aan leukemie lijdt en nog maar een paar dagen meer te leven heeft. Hij is boos op zijn ouders omdat ze niet over zijn naderende dood kunnen praten met hem, hij is bang dat hij de dokters heeft teleurgesteld door niet te kunnen genezen. Hij zet zich dan ook af tegen alles en iedereen, behalve een dame in roze outfit die pizza's komt leveren in het ziekenhuis, zij is zichzelf en dat spreekt Oscar enorm aan. Hij wil alleen nog contact met haar. De dokter kan haar toch overhalen Oscar elke dag een bezoekje te brengen. Ze vindt een spelletje uit dat elke dag 10 jaar duurt en raadt hem aan om elke dag een brief naar God te sturen. Het is echt betoverend te zien hoe de ballon met de post voor God wordt opgelaten. Richting hemel?? Ze vertelt hem op sterke wijze over een vroegere worstelcarrière en daar kan hij zich goed aan optrekken.
het laat je terug een beetje kennis maken met het hogere, God, laat je nadenken over geloof, hoop en lijden. Zo wordt mijn visie, mijn gedachtegoed bevestigd dat God je op moeilijke momenten niet alleen laat, en dat God niet zomaar lijden toelaat. Een mens komt er altijd beter uit, ook al is dat in de dood, want dood betekent niet altijd een einde. Maar ook als je niet zo christelijk gezind bent kan deze film je toch op één of andere manier ontroeren.

Hoewel madame Rose ook schrik heeft van ziekenhuizen, en niet weet hoe ze op stervende kinderen moet reageren slaat ze zich er fantastisch goed uit. Ze reageert zoals ze bij elk ander kind zou doen, en dat is net de kracht van de film. Het toont ook dat je door echt te zijn, toch ook kan veranderen, want ze verandert van een ruwe bolster in een empathische , sterke emotionele vrouw. Zo zien haar eigen kinderen haar omgaan en zorgen voor Oscar, dit is een heel andere mama dan dat zij gewoon zijn.
En je smelt al helemaal weg als ze na zijn overlijden zijn lievelingsbeer erft.

De regisseur neemt je mee op een ongekend positieve manier om een ontdekkingsreis doorheen het leven van Oscar te maken. Dit wordt natuurlijk wel een beetje versterkt door de omgeving nogal somber voor te stellen, maar dat maakt zijn fantasie nog speelser en mooier. Zo kan je een paar keer meekijken in de glinsterbol waarin madame Rose een paar absurde worstelwedstrijdjes wint, maar daaruit haalt Oscar moed en kracht om een paar grote stappen in zijn leven te wagen.

Ik ben er zeker van dat je als een ander mens naar kinderen met ongeneeslijke ziektes zal kijken eens je die film gezien hebt. Ik weet dat jij eerder een boekenlezer bent i.p.v. een filmkijker, maar dan nog kan je meegenieten van dit prachtige verhaal, want er is een boek van ook.

Als je de film wel bekijken, hij staat in mijn kast, en ik wil er gerust eens samen met jou naar zien, en jou kennende zal ik de doos met tissues al klaarzetten.

Groetjes,

Kelly

MENS EN LIJDEN: Film: Oscar et la dame Rose; verwerking.

·         Vat je eigen mening over de film samen in drie kernwoorden:

Fantasie, echt, optimisme.

 

·         Is wat in de film aan bod komt (onderlinge relaties, gevoelens, ideeën) herkenbaar voor jou? Wat is wel herkenbaar? Wat niet?

 

Herkenbaar:

Herkenbaar voor mij is dat vele mensen niet weten hoe ze met lijden, in dit geval de nakende dood van een kind moeten omgaan.  Zo zie je de ouders van Oscar worstelen met hun gevoelens en ook de manier van omgaan met Oscar, ze durven de confrontatie niet aan te gaan. Madame Rose wil in eerste instantie ook niks te maken hebben met ziekenhuizen en lijden, het liefst van al bleef ze daar weg. De dokter die niks durft te zeggen tegen Oscar, de leraar die super veel toegeeft aan hem omdat hij toch dat arme zielige kankerpatiëntje is dat straks zal sterven. Volgens mij is dat het kernthema van de film.

 

 

Niet-herkenbaar:

De manier van omgaan met dit lijden door de professionelen in de film. Natuurlijk moet je dit in de film kunnen nuanceren, bepaalde zaken in de film zijn net uitvergroot om het duidelijk te maken aan de kijker ervan. Maar toch vind ik het geen mooi beeld van ziekenhuizen in het algemeen, het lijkt daar allemaal veel somberder dan het werkelijk is. Ik wil ook zeggen dat mensen in die wereld wel degelijk opgeleid worden om met die zaken om te kunnen gaan, al is er nog steeds verscheidenheid tussen hen, de ene kan dat altijd beter dan de andere.

 

 

Kies drie scènes uit de film die je hebben aangesproken (positief of negatief). Beschrijf ze zo duidelijk mogelijk en noteer per scène welke gevoelens voor jou de overhand hadden.

 

Beschrijving scène 1:

Oscar treft per toeval in de wandelgangen van het ziekenhuis  madame Rose, zij is haar eigen zelve en zowat de eerste persoon die hem eens niet als die zielige zieke ziet. Madame Rose vloekt en reclameert zowat op alles en iedereen terwijl ze daar pizza’s moet leveren. Oscar is daardoor positief geraakt en ze spreekt hem meteen aan. Hij glimlacht.

 

Gevoelens bij scène 1:

Ik ben blij voor Oscar dat hij ondanks alle somberheid in zijn leven die vrouw als iets positiefs kan zien en kan lachen met haar sterke aanwezigheid daar. Ik vond het die moment wel jammer dat madame Rose niet zelf doorhad dat zij op dat moment wel iets betekende voor Oscar.

 

Beschrijving scène 2:

Oscar is boos op alles en iedereen, en vooral op zijn ouders. Hij neemt het hen nl. zeer kwalijk dat ze niet met hem over zijn naderende dood kunnen praten.  Hij denkt ook dat hij zijn dokter en de verpleegkundigen teleurgesteld heeft door niet te kunnen genezen. Daarom heeft hij op een bepaald moment besloten niet meer te willen praten. De dokter vraagt raad aan madame Rose, ze weet het eerste niet goed, maar ze heeft al redelijk snel het briljante idee om hem brieven aan God te laten schrijven. Oscar staat er weigerachtig tegenover, want hij gelooft niet in God, ze hebben hem in de tijd ook iets wijsgemaakt over de kerstman en daarom besluit hij dat God dus ook niet kan bestaan. Madame Rose overtuigt hem dat zij ook niet in de kerstman gelooft, maar wel in God en Oscar stemt toe. Elke dag schrijft hij zo een brief naar God waarin hij zijn gedachten en gevoelens kan opschrijven, en elke dag iets vragen van de geest. Madame Rose bindt die brief vast aan een ballon en laat die zo op, want dat is de enige weg naar zijn adres.

 

Gevoelens bij scène 2:

Ik vond haar spitsvondigheid zo mooi, haar echtheid ook. Madame Rose speelt hier geen rol, ze is zichzelf, en daarom heeft het ook zo’n positieve impact op Oscar. Het was een vertederend beeld te zien hoe ze elke dag een ballon opliet in de tuin van het ziekenhuis.

En zo konden de artsen en de ouders, die door hun twijfels en angsten niet goed met Oscar konden communiceren toch te weten komen wat er in zijn hoofd omhing. Zo deed het de vader plezier dat hij zo’n pientere zoon had. Ik vond het alleen jammer dat de papa dit niet rechtsreeks aan Oscar gemeld heeft. Dat was volgens mij een gemiste kans.

 

Beschrijving scène 3:

Oscar heeft madame Rose geadopteerd in de loop van de film, en na de dood van Oscar komen zijn ouders aanbellen. Madame Rose durft de confrontatie niet aan te gaan, maar als ze nadien de deur opent vind ze een koffer van Oscar, gevuld met zijn bezittingen. Een begeleidende brief vermeld dat aangezien zij gedaopteerd is door hem ze alles van hem erft, ook zijn gedaopteerde beer. Madame Rose neemt hem stevig vast en verwerkt zo een beetje van haar immens verdriet.

 

Gevoelens bij scène 3:

Het is een zeer aangrijpende scène vind ikzelf, voor mij persoonlijk de meest aangrijpende zelfs! Het is een mengeling van immens verdriet dat getoond wordt, maar ook een manier die aangereikt wordt om met dat verdriet om te gaan. Het toont nog eens hoe Oscar echt in elkaar zat, en het is ook een beetje een vervulling van zijn wens.

 

 

Op welke manier hebben de drie scènes die je hierboven vermelde met je eigen levenservaring/levensvisie te maken?

 

Het was me meteen duidelijk wat de film wou duidelijk maken aan de kijker. Laat je geen masker opzetten als je in aanraking komt met lijden, ziekte en de dood. Vele mensen slaan in paniek en durven niet meer praten. Maar uit mijn eigen ervaring weet ik dat mensen daar wel veel behoefte aan hebben. Ook mensen die ziek zijn willen nog als mens behandeld worden, en niet als die zieke, of de zoveelste patiënt.

Daarmee wil ik echt niemand veroordelen, want het is geen aangeboren gave voor de meeste mensen om hier gepast mee om te gaan, maar het kan door ervaring en proberen geleerd worden. Ik ben natuurlijk bevooroordeeld door mijn huidig beroep en heb geleerd er professioneel mee om te gaan, en heb dit al vele malen kunnen uitproberen, testen. Maar er zijn ook tal van situaties zoals eerder beschreven de dood van een pasgeborene, waar ik het ook niet meer zo goed weet. Maar ik weet wel dat ik de confrontatie niet uit de weg zal gaan als de ouders me er mee overvallen.

Het toont ook dat kinderen sterk zijn, veel sterker dan wij denken en dat zij nog de kracht hebben van de fantasie om de zaken te bekijken en te verwerken.

Lijden en dood kunnen we jammer genoeg niet mijden, maar we moeten er wel mee leren omgaan, en dat is volgens mij wat de regisseur ons ook duidelijk wou maken.

 

 

Wat wil de regisseur van de film ons duidelijk maken? Wat is volgens jou de boodschap die door de film wordt overgebracht?

Een beetje een herhaling van hierboven natuurlijk.

- Behandel de zieke als een mens

- Bekijk kinderen ook als volwaardige mensen die veel meer aankunnen en begrijpen dan wijzelf zouden denken.

- Durf de confrontatie aan te gaan met de naderende dood

- Blijf echt!

- In zelfs het diepste verdriet zit er iets positiefs

 

 

 

Wat zijn de gelijkenissen en de verschillen tussen jouw visie en die van de filmmaker op de behandelde thema’s (afhankelijk van de film die je koos kan dit zijn m.b.t. geloof, omgaan met de natuur, relaties, lijden)?

Gelijkenissen:

De grootste gelijkenis is dat het voor elke mens moeilijk is en blijft om de confrontatie met lijden aan te gaan, en hoe ga je om met de getroffene? Moet je die nu meer gaan toegeven? Daarbij verwijs ik naar de beginscène van de film waarin de leraar kop van jut is, maar niet boos meer is als hij weet wie de grappen verzonnen heeft.

Herkenbaar is de afwijzing die Oscar toont voor zijn omgeving, want die reageert niet zoals hij dat gewend was in het verleden, hij vraagt zich zelfs af of hij niks verkeerds gedaan heeft, en als hij de ware toedracht ontdekt wil hij zelfs geen contact meer met zijn ouders.

Dat je de nodige steun dikwijls uit heel onverwachte hoek krijgt, en daar zit naar mijn mening God voor iets tussen. Dat heb ik al vertelt in het thema ‘zingeving’ waar ik vertelde dat Gods wegen ondoorgrondelijk zijn. Maar het is ook wel anders te verklaren, hoe minder dicht je bij iemand gestaan hebt, hoe minder je jezelf kan verliezen, je hoeft geen rol te spelen, je kan gewoon jezelf blijven.

 

Verschillen

Ik kan me niet voorstellen dat er ergens ouders zouden zijn die hun kind niet zouden willen zien, zeker niet als het maar een paar dagen meer te leven heeft. Ik denk dat je dan elke moment die je samen nog hebt wil koesteren. Dat zie ik even goed in mijn huidige job, als mensen stervende zijn, is de familie vaak heel nadrukkelijk aanwezig, ze stoppen hun dagelijkse activiteiten en blijven zo lang als ze kunnen bij hun geliefde familielid, dat zou ik ook doen, en al zeker als dat mijn kind zou zijn.

Verschillen in ideeën en opvattingen heb ik anders niet veel gehad met de dingen die ik in de film heb gezien. Het is misschien een iets alternatievere manier van verfilmen, maar dat maakt het ok zo mooi en speciaal.