Onze maatschappij

Een eerste vraag uit de cursus die me aanzet tot nadenken. Hoe zie jij onze maatschappij? Is dat positief of negatief?

Mijn partner noemt me soms positivo, hij vindt dat ik positief in het leven sta. Als ik hem vraag waarom hij dat denkt dan antwoordt hij dat hij dat gewoon dagelijks merkt aan mij. Hoe ik met andere mensen omga, hoe ik anderen raad geef en gewoon hoe ik naar het leven kijk en hoe ik in het leven sta.
Ik kan hem wel begrijpen dat hij steeds die opmerking maakt, maar ik geef daarbij ook steeds de bedenking dat ik niet ten alle tijde en overal positief tegenover sta of alles met een positieve blik tegemoet ga.
Maar een zwartkijker kan je me inderdaad niet noemen. Ik heb in mijn leven al een paar keer moeten krabbelen om overeind te komen of om overeind te blijven staan, en die positieve blik heeft me er telkens door gesleurd of mijn pijn verzacht.

Iets wat dit een beetje kan illustreren is volgend fragment uit de film "La vita e bella" waarin de vader het leed van zijn zoontje wil verzachten door te doen alsof ze een spelletje spelen in plaats van de harde waarheid te vertellen.




Maar waarom waren de eerste woorden dan negatief geladen toen ik het woord samenleving in het midden van mijn blad krabbelde om daar rond elk woord dat in me opkomt neer te pennen?
Ik heb ook veel positieve woorden gevonden, maar moet wel toegeven dat het woord eerst een negatieve lading dekt bij mij.

Omdat de samenleving veel eist van de mensen. Iedereen staat onder enorme prestatiedruk. Iedereen moet zijn verantwoordelijkheid opnemen om bij te dragen aan onze maatschappij. Het economische belang neemt ook stilaan de bovenhand, als je ziet dat er nu scholen worden opgericht waar kleuters al lessen economie krijgen. Is dat allemaal nodig? Mogen wij zo veel van onze kinderen verlangen?

Het woord stress is ook al onlosmakelijk verbonden met het woord samenleving. Stress tekent de mens dagelijks, we gaan er allemaal onder gebukt. Tenzij je een doordachte keuze hebt gemaakt in je leven, om een paar waarden en normen uit onze samenleving overboord te gooien waarvan je vond dat ze je te veel stress opleverden. Dan moet je ook wel opgewassen zijn tegen de druk tot conformiteit ook, en dat kan op zichzelf ook weer de nodige stress opleveren.
Hoe zie je die stress? Elke dag, in de file, op de trein, iedereen vecht om vooraan in te schuiven, iedereen vecht voor een zitplaatsje, mensen kruipen voor, in het verkeer komt er verkeersagressie voor ten gevolge van stress, enz.

Is de samenleving dan zo slecht? Zijn we allemaal slechte mensen? Neen!
Maar we proberen allemaal te voldoen aan verwachtingen. Al sinds kind af aan werd je er mee geconfronteerd. Je kreeg een rapport mee naar huis waar ook het klasgemiddelde naast stond, en als je daaronder zat dan voldeed je niet aan de norm. Je kreeg met andere woorden de volgende boodschap mee naar huis: 'Probeer de volgende keer beter te doen'. Dan stel ik me nu terug de vraag, en ook aan jullie, lezers, moet dat?

Nog enkele woorden uit mijn woordenspin waren de volgende: crisis, druk, presteren, multicultureel, veranderen, geschiedenis, verbondenheid, mens-medemens, samenwerking en solidariteit.

Ook even het positieve luik toelichten. Ik ben ook van mening dat je als mens niet zonder die samenleving kan, we hebben ze nodig, veel van onze pijlers steunen op die samenleving. Wij zorgen als samenleving ook een beetje voor elkaar. Hoe meer verbondenheid en respect er dan is hoe beter die samenleving wordt. Automatisch zal de samenleving dan bij de meeste mensen een positieve klank gaan krijgen. dat licht de visie van Anouk Depuydt voldoende toe. neem daarvoor maar eens een kijkje op volgende  website: www.opgroeieninverbondenheid.nl . Het model van Anouk Depuydt is een model om naar de ander, de wereld, de natuur in zijn geheel te kijken. het is natuurlijk een keuze die je maakt. Iedereen is vrij daarrond een andere mening te vormen of te hebben.
Maar ik zie die verbondenheid toch ook als een soort basis voor respect en verantwoordelijkheid ten opzichte van de samenleving.
En als we even nadenken bij onszelf en ons enkele belangrijke waarden en principes aanmeten kan het zo veel aangenamer zijn hier, toch?