MAATSCHAPPIJ: Arm Vlaanderen

link naar de website van de redactie.
Bekeken op 19/11/2013.

http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/programmas/panorama/EP_130620_Panorama_armoede

Een beklijvende reportage van het programma Panorama.
Voor de verandering eens niet bekeken vanuit politiek standpunt waarin ze ook deskundigen aan het woord laten, maar vanuit het standpunt van de betrokkenen zelf, en dan vooral de kinderen.
Ik hoorde een alleenstaande vader zeggen, ik vind mezelf niet arm, ik ben dat gewoon. Is een zin die me is bijgebleven: de armoede gewoon zijn...
Ik moet zeggen dat ik respect heb voor al die mensen, zij zijn vaak in de armoede geboren of gedwongen.
Dan heb ik het nog niet gehad over de alleenstaanden of alleenstaande ouders.
Je balanceert meteen op de grens van armoede of je zit er in. Er zijn maar weinigen die er niks van merken. Ik ben zelf een tijdje alleenstaande moeder geweest, en dankzij de hulp van ouders voor kinderopvang geraak je er , want anders zou ik mijn toch goedbetaalde job als verpleegkundige hebben moeten opzeggen, want je kan je kind nergens 's nachts bij de onthaalmoeder afleveren, en dan heb ik het nog niet eens gehad over vroeg- en laatdiensten.
De samenleving is vooral gericht op tweeverdienende gezinnen. Bij ons op het werk bv. hebben ze sinds een paar maanden een eigen crèche, maar die dekt niet eens het aantal uren die je daar moet werken. Ok. ze start iets vroeger dan de reguliere opvang, maar je kan je kind daar niet zelf heen brengen als je een vroegdienst hebt. Als je een dagdienst hebt, moet je je ook al reppen om het einduur nog te halen. Dan is het antwoord van de directie: " Jullie zijn toch met 2" Zo zie je maar, er wordt weinig gedacht  aan alleenstaanden. En dat is nog maar één voorbeeld.

De vicieuze cirkel: Je wordt als kind geboren in een arm gezin, dan heb je niet al de kansen. Zoals studeren bv. want studeren is dé mogelijkheid om hogerop te geraken, maar dat kost geld, geld dat die mensen niet hebben. Dan worden die kinderen later zonder of enkel een secundair diploma de arbeidsmarkt opgestuurd en daar worden ze dan niet met open armen ontvangen.
Maar ze krijgen ook minder kansen op bv. ontspanning, ze kunnen niet op vakantie, laat staan een dagje naar zee!
Hier heb ik vooral onthouden dat je als leerkracht best niet vraagt waar de kinderen deze zomer op vakantie geweest zijn de eerste dag van het schooljaar, maar vraag dan bv wel naar de activiteiten die ze gedaan hebben, zoals fietsen, zwemmen, enz. Zo voelen die kinderen zich minder achteruit gestoken. Want zoals in de reportage te zien was, die kinderen schamen zich er wel voor.
De maatschappij is hard, ook de kinderen zijn naar elkaar toe hard. Zo hoorde je dat die jongen gepest werd omdat hij geen modieuze kledij droeg of de bottines van zijn zus moest afdragen.
Ze leven zelfs met een schuldgevoel t.o.v. hun ouders als ze denken aan speelgoed, een paar nieuwe schoenen of een bril omdat ze slechter zien... dan denk ik " die worden snel volwassen" Ik vind zoiets schrijnend.

Maar die harde maatschappij die de mensen op straat na staart, scheldwoorden tegen ze roept en ze nawijst, diezelfde maatschappij bevat ook weldoeners, vrijwilligers die zich dagelijks, wekelijks of maandelijks inzetten voor een project als moeders voor moeders bv. Er worden gelukkig ook voedselbedelingen voorzien, maar dat treft die mensen ook in het diepste van hun ziel, ze hebben ook hun trots! Laten we daar ook eens aan denken.

Het eindigde wel mooi met hoopvolle woorden van de welbepaalde ouders die stuk voor stuk hoopten dat hun kinderen of kleinkinderen de vicieuze cirkel konden doorbreken, en dat er voor hen een betere toekomst in het verschiet ligt.








Ik denk ook nog even aan een boek dat ik een tijdje geleden gelezen heb:
( dit te danken aan mijn verslaving, het lezen van waargebeurde verhalen)

Ik ben iemand/niemand

hieronder even een samenvatting:


Armoede zit in Vlaanderen vaak verborgen achter anonieme gevels. Toch is het een harde realiteit voor één op tien gezinnen.
Ik ben Iemand/Niemand is het unieke verhaal van Emilie en haar gezin. Voor het eerst slaagt iemand erin om van bij haar geboorte tot vandaag, 31 jaar later, alles neer te laten schrijven in een roman. Ze vertelt over haar turbulente school- en liefdesleven, maar vooral over een leven in generatie -armoede in onze welvaartsmaatschappij.
Met Ik ben Iemand/Niemand publiceert Guy Didelez opnieuw een aangrijpend, romantisch, soms humoristisch verhaal, dat je niet licht zal vergeten. Het is vooral een boek dat respect afdwingt voor de kracht en de overlevingsvaardigheden die bij gezinnen in armoede dagelijks aan de orde zijn.
Guy werkte voor dit verhaal samen met Lieven De Pril, die professioneel en als vrijwilliger actief is bij Welzijnszorg -Armoede Uitsluiten en de vzw Welzijnsschakels, waar armen het woord nemen. Hij bouwde via deze werking vriendschapsrelaties op met veel gezinnen in verborgen armoede. In augustus 2007 vroeg één van hen om hun levensverhaal uit te schrijven.
In het nawoord wordt de inhoud in een breder kader geplaatst want het staat model voor het leven van veel andere mensen die generatie-arm zijn. Deze website brengt interviews met de hoofdfiguren en achtergrondinformatie. Er wordt een vormingspakket aangemaakt voor de hulpverlening en onderwijswereld en om mee aan de slag te gaan bij groepen of verenigingen van mensen in armoede. Er zijn plannen voor een theaterbewerking.

( bron tekst samenvatting: http://www.ikbeniemandniemand.be/ geraadpleegd op november 20)

MAATSCHAPPIJ: Bond Zonder Naam werkt aan een betere samenleving

Ik kan jullie allen verwijzen naar de website van BZN.

http://www.bzn.be/nl/home

Ik heb een aantal zaken uit de site gekopieerd en wil deze eens delen met jullie
( Alles wat gekopieerd is staat cursief gedrukt)
voor linken verwijs ik door naar de officiële site van BZN

 

Uw solidariteit is nodig, nu meer dan ooit!

Bond zonder Naam roept gans Vlaanderen op om in beweging te komen voor de warmere samenleving waar we allemaal van dromen. Veel kwetsbare groepen kunnen jouw steun gebruiken. Denk maar aan de slachtoffers van de natuurramp in de Filipijnen. Ook het basiswerk van Bond zonder Naam dat opkomt voor kwetsbare groepen hier dicht bij ons, kan een duwtje in de rug gebruiken zoals bv. de nakende winteropvang voor daklozen en eenzamen in het BZN Café zonder Bier. Geef dus organisaties die opkomen voor deze kwetsbare groepen vleugels en organiseer een inzamelactie via Music for Life. Samen komt die warmere samenleving heel dichtbij!

Een warme oproep aan ons allemaal om eens te denken aan onze naasten. De samenleving zou er inderdaad beter en 'liever' uitzien als we dat allemaal eens zouden doen. Ik wil hiermee helemaal niet zeggen dat we niks geven, maar ik ben er van overtuigd dat we meer mensen kunnen bereiken, en daar kan je zelf voor zorgen.
Ik zou mezelf hier even de opdracht willen meegeven een paar mensen warm te maken om er een beter samenleving van te maken, bv. Iemand vragen of stimuleren een gift te doen voor de getroffen mensen in de Filipijnen. Ik ken ook wel een paar mensen die wat meer vrije tijd hebben dan dat ze nodig hebben... ik kan ze misschien warm maken voor vrijwilligerswerk? Ik weet uit ervaring dat je daar niet alleen een ander gelukkig mee maakt, maar ook jezelf.

Wat doen we?

Bond zonder Naam werkt met waarden

Achter de inspirerende spreuken van Bond zonder Naam schuilt een breed vertakte pluralistische beweging. BZN brengt universele menselijke waarden in de praktijk door met concrete projecten de gemarginaliseerde mens opnieuw in het centrum van de maatschappij te plaatsen. Dit basiswerk krijgt een maatschappelijke dimensie via cross mediale sensibiliseringscampagnes gericht aan burgers en beleid.

De spreuken van Bond zonder Naam zijn het visitekaartje voor een breed aanbod aan projecten. Alle initiatieven die we nemen, verwijzen bovendien nog steeds naar die allereerste spreuk: ‘Verander de wereld, begin met jezelf’.

In de jaren '60 en '70 heeft Bond zonder Naam onder de bezielende leiding van Phil Bosmans pionierswerk verricht:

• Werkhuizen MIN, de eerste beschutte werkplaats van Vlaanderen
• Home Anne-Françoise, het eerste opvanghuis voor vrouwen
• Hotel MIN, het eerste opvanghuis voor ex-gevangenen
• Damiaanhuis, beschut wonen voor sociaal gehandicapten
• De Foyer, onthaal- en integratiecentrum voor etnische minderheden

 
Vandaag werken we rond geweldloosheid, opvoedingsondersteuning, armoedebestrijding, gelijke kansenrecht, interculturele ontmoeting en zingeving. 
 

Maak kennis met onze projecten

• Onze Sociale Dienst geeft concrete hulp aan mensen in nood.
• Met onze Gevangenenactie verspreiden we jaarlijks 7.500 kerstpakketten aan gedetineerden.
• Het Café zonder Bier is een plek voor ontmoeting en ontspanning voor eenzamen.
• De Sociale Kruidenier is een winkel waar mensen in armoede kunnen komen winkelen en zelf verantwoordelijkheid kunnen opnemen.
• Houtatelier ‘t Project(ill) is een arbeidszorgprogramma voor mensen zonder papieren.
• Conversatielessen Nederlands geeft allochtonen de kans om zich te integreren met behoud van hun eigen identiteit.
• In Kookproject Samen Koken bereidt een multicultureel kookteam een lekkere maaltijd voor vrijwilligers en klanten.
• In BZN De Stobbe vangen we (grote) gezinnen op die te maken hebben met o.a. huiselijk geweld.
• In Moerkerke bouwen we een Stiltehoeve waar de zoekende mens ruimte krijgt stil te staan bij de vraag naar zijn wezenlijke bestemming.
• VPID stimuleert interlevensbeschouwelijke dialoog.

Even in de verf zetten wat de BZN betekent en doet, het is meer dan alleen de alom gekende spreuken verdelen. Dit gaat over vereenzaming, ellende, armoede, integratie, discriminatie, diversiteit, huiselijk geweld, partnergeweld, mishandeling, denken aan de zwakkeren in onze samenleving.
Het meest typerende is hun allereerste spreuk:

'Verander de wereld, begin met jezelf'

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dit is waar ik nu al de ganse tijd mee bezig ben; ook bij mijn commentaar bij de lezing van professor Verhaeghe heb ik het steeds gezegd; begin bij jezelf. Ik vind waarden zoals zorgzaamheid, integriteit en verdraagzaamheid enorm belangrijk. Ik sta nu in een zorgzame job en ik weet zeker dat onderwijs ook een zorgende job is. Ik ga er alleszins vanuit dat ik iets kan betekenen voor die kinderen en ik ga die kinderen warm maken voor een beter zorgzame, sociaalvriendelijke en interculturele samenleving. Ik wil ze er rechtsreeks mee in contact brengen zodat ze niet moeten wachten zoals de meesten onder ons tot we zo iemand door omstandigheden tegenkomen en dan pas denken,       " die mens is nog zo slecht niet" of " amai, die mens heeft toch ook al veel tegenslag gehad, het is zijn/haar eigen schuld niet".

Ik hoor heel dikwijls mensen in mijn omgeving zeggen, er werkt bij ons een moslim of een zwarte, of wat dan ook... en die valt heel goed mee. Dat is een beetje de fout van de media algemeen denk ik: Wanneer komen die mensen in het nieuws? Om te zeggen dat het criminelen zijn, of dat ze rellen schoppen in een of andere stad... Dat mogen wij niet veralgemenen! Laat ons van nader kennis maken met die mensen, of dat nu mensen zijn met een andere geloofsovertuiging, of een andere huidskleur, een eenzame, een dakloze of een gedetineerde.... Ik zou zeggen, Leer er eens eentje kennen!



 



Inleveren voor of tegen het neoliberalisme - Paul Verhaeghe Deel V

Ik neem nu even een paar citaten over uit de toespraak van professor P. Verhaeghe:

 

 

eerste

 

Een depressieve patiënt kan slechts uit zijn depressie klimmen als hij

dat ander stuk aangrijpt, het stuk waar hij nog beslissingsrecht heeft en waar hij zelf

 

een bepaalde verantwoordelijkheid draagt. Dit geldt ook voor de depressieve

consument die wij vandaag allemaal zijn.

In plaats van consument moeten we terug burger worden.

tweede

Zorg voor zichzelf komt steevast neer op

matiging en moed, waardoor men geen slaaf meer is van het eigen lichaam noch van

de ander, laat staan van de hedendaagse verplichting tot depressief genot. Op dat

vlak inleveren betekent kiezen voor het goede leven.

derde

Een collectieve burgerlijke ongehoorzaamheid tegen onethische

regels zal veel doeltreffender zijn dan een algemene staking die het huidige systeem

alleen maar sterker maakt.



Akkoord: Zoals ik al eerder heb gezegd, begin bij jezelf. We zijn nu allemaal slaaf van 'het systeem'. Waarom? Omdat we het massaal toelaten. We voelen er ons niet goed bij, denk maar aan de vele burn-outs, ons klaaggedrag, depressies, zelfdodingen, ...
We moeten eerst leren beseffen dat we kunnen veranderen, dat we in plaats van consument in de eerste plaats burger zijn. En dat burgerschap brengt ook bepaalde verplichtingen mee, vooral morele verplichtingen, maar dan wel van die soort dat we er uiteindelijk beter van gaan worden en onze kinderen ook. We moeten stoppen met de egoïst uit te hangen en ons te spiegelen aan het beeld dat ze ons voorschotelen. Draag je verantwoordelijkheid om bij jezelf verandering te leggen, en stop met zoeken naar de schuld bij een ander... laat die ook bij zichzelf beginnen.
En dat kost ons wel wat. Maar daar moeten we voor gaan als je het mij vraagt. Misschien niet starten vanuit zijn beeld van zelfzorg en daaruit volgende gunstige neveneffecten toe te gaan laten, maar eerder gaan kijken naar wat we voor onze medemens kunnen betekenen. Wat kan ik doen opdat onze maatschappij beter wordt?

Wat heeft deze toespraak me geleerd tot nu toe?

Dit heeft toch een effect op mij, ik denk al anders vind ik. Ik heb er serieus over nagedacht. Mijn idee is niet veranderd, maar mijn blik op de wereld en de maatschappij wel. Ik herkauw duidelijk de woorden van de professor, maar nog meer mijn eigen woorden, en ik voel me enigszins verplicht mijn woord trouw te zijn en daad bij dat woord te voegen.
Dat merk ik in alledaagse gesprekjes, aan tafel hier in huis bv. of op het werk... Ik heb een duidelijker gestaafde mening gevormd. Ik ga ook al eens 2 keer nadenken eer ik iets doe of koop. Even stilstaan wie hier nu beter van wordt, en dat zal zeker niet mijn portemonnee zijn, maar het is een begin van.
Ik durf me nu veel meer de vraag te stellen, of ik hier een beter mens van word en of dit iets kan betekenen voor de ander, de maatschappij.

 

 

Inleveren voor of tegen het neoliberalisme - Paul Verhaeghe Deel IV

Een stukje uit de lezing van professor P. Verhaeghe:

De onvermijdelijke keerzijde hiervan is een groeiende groep die zich mislukt voelt, meestal reeds vanaf de leeftijd van tien jaar. Loser! Is het voornaamste scheldwoord vandaag op de speelkoer van de lagere school. Sommige van die losers komen in opstand, maar het merendeel wordt sociaal angstig, autistiform,
depressief, en nagenoeg altijd hyperconsumerend. Er gaan nu al stemmen op voor wat men vroegdetectie heet – het woord alleen al, met als belangrijkste argument dat ingrijpen bij kleuters economisch meer rendabel is. En vorige week (21 jan 2012)
konden we in de krant lezen dat zelfdoding Vlaanderen 600 miljoen euro per jaar kost, en dat dit een ernstige bedreiging voor de economie wordt.

Hoe ziek moet een maatschappij zijn om zelfdoding uit te drukken als economische kost?

Welke graad van blindheid is er nodig om niet te beseffen dat de zaken omgekeerd liggen: dat
men de onleefbaarheid van een louter economisch gestuurde maatschappij kan afmeten aan het aantal drop outs, met zelfdoding als meest definitieve vorm
daarvan?



Mijn blik hierop:

Een voortdurende druk die vele mensen niet meer aankunnen. Iedereen moet succes hebben, materiële voorspoed kennen, anders tel je niet meer mee, en ben je een LOSER....Je wordt aangekeken als je niet rendeert, spendeert. Een scheve blik krijg je als je voor andere idealen opkomt dan de veralgemeende economische idealen.... België is jammer genoeg een koploper als het op zelfdodingen aan komt, en dan wordt dit nog in de eerste plaats gezien als een economische kost!!!!!! En hier durf ik wel een aantal uitroeptekens bij plaatsen.
We moeten in de eerste plaats zoeken waaraan dat allemaal ligt, welke oorzaak kent dit jammerlijke succes?
En nu misschien even terugdenken aan de vorige posts waarin er gesproken werd over het niet rendabel zijn van geesteswetenschappen en dat deze mensen moeten worden afgestraft indien ze deze richting kiezen....Misschien is het toch nog rendabel achteraf bekeken? En dit is dus wel ironisch bedoeld he ;)

En moeten we als maatschappij hier misschien ook niet eens nadenken over hoe we uiteen gegroeid zijn? Waar is dat zorgzame van vroeger? Nu heeft iedereen zo veel mogelijk privé nodig, we zetten graag een haagje rond onze tuin zodat we niet meer met onze buren hoeven te praten, we willen ze zelfs niet meer kennen... En praten over je gevoelens is moeilijk, zeker als die niet stroken met wat de gemeenschap er van denk.
Misschien moeten we wat nieuwsgieriger worden naar onze naasten? En meekijken over hun schouder, zodat we ze voor eventueel kwaad kunnen behoeden?
Het is al zo ver gekomen dat je geen loser meer mag zijn, je mag het niet laten zien, laat staan erover te praten! Mensen hebben daar geen tijd en geen interesse meer voor. Ik vind dit jammer! En terug kan ik besluiten zoals ik al de vorige keren heb gedaan; leg eens je hand op je hoofd en kijk wie daar onder staat, met een heel kritische blik. Als we een beetje meer investeerden in onze naasten dan konden we al heel wat leed voorkomen, en misschien moeten we onze kinderen niet forceren om te competent te gaan worden, en wat meer op waarden gaan werken?

Inleveren voor of tegen het neoliberalisme - Paul Verhaeghe Deel III

Een stukje uit de lezing van professor P. Verhaeghe:

 

Ons onderwijs speelt hierin een centrale rol. Niet eens zo lang geleden werd
onderwijs vooral gewaardeerd omwille van zijn maatschappelijke relevantie. De
bedoeling was kritische hoogopgeleide burgers af te leveren die via hun persoonlijke
ontwikkeling ook konden bijdragen tot een betere maatschappij. Een dergelijk idee
klinkt vandaag ongelooflijk wollig en het woord burgers roept bij mensen onder de
dertig alleen nog McDonalds op. Universiteiten, dat zijn toch kennisbedrijven die
competenties moeten ontwikkelen bij hun studenten zodat ze regelrecht het
bedrijfsleven kunnen instappen? Ten einde dit te bevorderen deden een aantal
prominenten in de loop van het crisisjaar 2011 heel concrete voorstellen: verhoog het
inschrijvingsgeld voor alle opleidingen die niet aansluiten bij het bedrijfsleven,
verlaag het voor alles wat wel rendeert; wie hardleers is en toch kiest voor een nietrendabele
opleiding, die moet bestraft worden met een kortere of zelfs helemaal
geen uitkeringsgerechtigde periode. Als klap op de vuurpijl kwam het voorstel om
kleuters te screenen op hun vaardigheden, zodat ze meteen de juiste economische
richting kunnen uitgestuurd worden. De Vlaamse schrijver Marc Reugebrink kaartte
die ideeën nog eens aan in een kritisch artikel met als ironische publicatiedatum de
feestdag van de onnozele kinderen (De Standaard, 28 december 2011). De week
daarop werd hij door een redacteur wetenschap van diezelfde krant de les gespeld:
geesteswetenschappen dragen niks bij, menswetenschappers zouden beter Darwin
lezen en met het neoliberalisme is er niets mis.
Het feit dat dit soort voorstellen geformuleerd wordt door mensen met macht
doet mij rillen – het moet, zo denk ik dan, ook op die manier begonnen zijn zo rond
1930. Het feit dat er nauwelijks protest komt – ik heb geen enkele rector horen
reageren – vraagt om verklaring. Waar is de vroegere kritische zin naartoe?

 

 

Dit doet mij evenzeer rillen. Gaan we onze studiekeuzes laten beïnvloeden door dit? Wie zegt dat bv. psychologie, sociologie, enz. niks te betekenen hebben?!

Dit is een zeer sterke dwang tot conformiteit als je het mij vraagt, en nog niet eens door de grote groep, maar door prominenten met macht, veel macht!

Een sterk staaltje dat nogmaals illustreert dat onze maatschappij zeer economisch gericht is.

Het woord hardleers alleen al. Brr!

Moet echt alles renderen?? Als we dit voorop stellen dan sturen we heel veel mensen uit onze maatschappij het ongeluk in.

Van mij mogen mensen gerust gemotiveerd worden om een bepaalde richting te volgen, maar we gaan ons niet bezig houden met mensen te straffen die volgens economen de verkeerde keuze hebben gemaakt! En we gaan ons nog veel minder bezig houden met het screenen van kleuters! Dit vind ik zelfs totaal absurd! Zo worden onze kinderen bekeken als een soort product dat moet renderen, het moet winstgevend zijn, geen tijdsverspilling, brainwashen!!!

En daar moeten wij inderdaad op reageren, ik zie het zelfs als onze burgerplicht, want wat is anders de volgende stap? Gaan we dan al een eerste selectie uitvoeren bij de pasgeboren baby's ?

 

 

Bron foto's: http://www.lokel.be geraadpleegd op november 18. En http://www.deredactie.be  geraadpleegd op november 18.

 

Inleveren voor of tegen het neoliberalisme - Paul Verhaeghe deel II

Eerst even het een en ander verduidelijken:


Dit zegt Wikipedia over het Angelsaksische model, en dit zegt Wikipedia over het Rijnlands model.


Een stukje uit de lezing van professor P. Verhaeghe:

Het is een mislukking op economisch vlak, en laat dat nu net het domein zijn waar

het wel zou moeten werken. Ik ben geen economist, als leek deel ik de ervaring van

iedereen. Een eengemaakte vrije markt zou ons betere producten en diensten

aanbieden die nog goedkoper zouden zijn ook. De realiteit is exact het omgekeerde.

Als economisch model is dit een totale mislukking, en nogal wat onderzoek toont aan

dat een meer egalitair gerichte economie zowel productiever als efficiënter is. Het

Rijnlands model is stukken beter dan het Angelsaksische dat bovendien een

spectaculaire stijging veroorzaakt heeft op het vlak van sociale ongelijkheid




Wat willen we nu met z'n allen?  Zo goedkoop mogelijk kopen? Of willen we solidair zijn? Dat is volgens mij de vraag, of zoals de Engelsen, die het kennen uit William Shakespeares Hamlet, het zo mooi kunnen zeggen: That's the question!
Ik ga wel akkoord dat het Rijnlands model stukken beter is dan het Angelsaksiche. Kijk maar naar de V.S. hoeveel mensen er daar niet al dan niet letterlijk in de kou staan. Als je niet werkt, heb je niks. OK. ik kan daar mee akkoord gaan, maar wat doe je dan met al die mensen die niet KUNNEN gaan werken? Als die alleen staan zijn ze sowieso een vogel voor de kat. Zijn ze deel van een gezin, dan zal de werkende partner dubbele of driedubbele uren moeten draaien om het gezin draaiende te houden. Wat heeft hij of zij dan aan zijn/haar gezin? En hoe kan je daaraan voorbij gaan als jij als goede ondernemer met je chique slee voorbijrijdt? Ik heb toch eerder een solidair gevoel moet ik zeggen. En dat durf ik zelfs met enige trots zeggen, maar daarom kan ik niet alles oplossen natuurlijk. En ja, ik hoor het al zeggen: " Er zijn een heleboel profiteurs in ons systeem". Ik ben er van o-ver-tuigd dat die er zijn, maar dat is dan misschien de opoffering die we moeten maken om solidair te zijn. En daar moeten we dan vertrouwen op de politiek dat zij systeempjes vinden om die mazen in ons net te dichten.

Maar tegelijk willen we met ons allen dat we zo goedkoop mogelijk leven, en dat is altijd op iemands kap. Zoals:

* De kleine zelfstandige die geen armslag meer heeft tegen de grote ketens en supermarkten, die trouwens zelf in een concurrentieslag verwikkeld zijn, en dat allemaal ten koste van hun werknemers ook.

* De kinderen in een of ander exotisch land die voor een roepie of weet ik veel wat je T-shirt aan het stikken zijn, en dat in erbarmelijke omstandigheden!

* Je buur, vriend, oom, vriendin, moeder, kennis die net is ontslagen uit een veel te dure Belgische fabriek.

* Wij allemaal! Want hoe je het draait of keert, het is een vicieuze cirkel. Die bal kaatst altijd, vroeg of laat, in ons gezicht terug.

Ik denk dat als we zelf het evenwicht niet vinden tussen goedkoop, solidair en eerlijk consumeren dat niemand anders het voor ons kan doen.

Inleveren voor of tegen het neoliberalisme - Paul Verhaeghe deel I

Even een stukje uit de lezing door professor Verhaeghe P.

Geciteerde werken

Verhaeghe, P. (2012, januari 30). We strike back.vooruit.be. Opgeroepen op november 14, 2013, van We strike back: http://westrikeback.vooruit.be/wp-content/uploads/2012/01/LezingPaulVerhaeghe-Neoliberalisme1.pdf

 

Niet zo lang geleden werd de maatschappij bepaald door het samenspel tussen

minstens vier dimensies: het politieke, het religieuze, het economische en het

culturele – waarbij het politieke en het religieuze luik de doorslag gaven. Vandaag

zijn al die dimensies verdwenen: politiekers zijn voer voor Geert Hoste, over de

religie kunnen we best zwijgen en iedereen is kunstenaar. Er blijft maar één

dominant discours meer over, met name het economische. Wij leven in een

neoliberale samenleving waarin alles een product geworden is. Bovendien gaat dit

gepaard met een koppeling aan de zogenaamde meritocratie, waarbij iedereen

verantwoordelijk geacht wordt voor het eigen succes of de eigen mislukking – dit is

de mythe van de self made man. Als je slaagt, heb je het aan jezelf te danken, als je

mislukt ook en het belangrijkste criterium is winst, geld – het moet opbrengen, dat is

de boodschap.

Dit neoliberaal discours is dwingend aanwezig op alle mogelijke vlakken, het

bepaalt niet alleen de economie, maar ook de zorgsector, ook het onderwijs, ook het

onderzoek, ook de media. En zelfs daar stopt het niet: het neoliberalisme heeft

ondertussen onze identiteit ingekleurd, waardoor het nagenoeg onzichtbaar

geworden is. Vandaar ook het idee dat dit het einde van de geschiedenis zou zijn,

het punt waar we alle ideologieën kunnen opdoeken omdat het neoliberalisme zich

aandient als een weergave van de mens ‘zoals hij is’. De mens is nu eenmaal

egoïstisch en corrupt, zo luidt het, enkel uit op eigen voordeel en genot en altijd in

concurrentie met de ander – survival of the fittest, selfish genes, weet je wel? Wie

daar anders over denkt, is naïef en dom. Get real, dat is het ironische bevel.

 

Even nadenken over hetgeen hij zegt: We leven in een neoliberale samenleving waar alles en iedereen een product geworden is, en dat gaat gepaard met de zogenaamde meritocratie.

Dit is zeer herkenbaar tenminste als je naar de samenleving kijkt met je economische bril op. Alles draait om snelheid, productiviteit, presteren... Ik kan hier nog even verwijzen naar mijn vorige post waar ik het ook al over dit onderwerp heb gehad. Maar ik heb toen ook gezegd dat we ook naar onszelf moesten kijken en niet alles op 'het systeem' gaan steken. (Maar later vertel ik daar wel meer over). Het is inderdaad een zeer egoïstische gedachte die van de self made man. Een beetje solidariteit kan geen kwaad toch? En bijna iedereen zal ja knikken, maar als het er op aan komt is de mens een egoïstisch ding dat uit is op zaken die in eigen voordeel spelen. Denk maar aan de discussie laatst in het parlement over de meer dan royale opzegvergoeding voor ex-parlementariërs. En ik ga nu ook niet de schuld in de schoenen van die mensen schuiven. Wie zou zijn gewonnen geld van de lotto uitdelen aan de armen? Wie geeft er op het einde van de maand zijn resterend (als dat er al is) loon aan de minderbedeelden? Of zien we die mensen zoals al snel gezegd wordt in menig café als de profiteurs van onze samenleving?

We moeten onszelf een heleboel vragen stellen in deze kwestie denk ik. Ik althans ook als ik eerlijk ben, en dat moet ik in deze wel zijn. Anders verloochen ik mezelf een tweede keer. Ik heb al menigmaal de theorie van "survival of the fittest" toegepast, en ik had meestal het gevoel toen dat het moest, met andere woorden, ik kon niet anders. Eten of gegeten worden.

Mijn besluit in deze tegenover mezelf is dat verandering bij onszelf ligt en we niet alles in anderen hun schoenen moeten schuiven, maar dat die verandering aartsmoeilijk is en dat we er zullen moeten bij inboeten. Maar ook in kleine zaken kan je veranderen, let op de details, vraag jezelf af wat je wel kan doen in plaats van niet. Vraag jezelf ook af of alles wat je hebt of wil hebben wel nodig is. Luxe zit zo verweven in ons leven dat we bijna niet meer zonder kunnen, maar ik stel me even de vraag of we wel degelijk met 2 auto's moeten rijden. En van zodra ik me die vraag gesteld heb denk ik alweer aan de ontslagen arbeiders van bv. Ford Genk...

Maar ik voel me ook klein bij dit besluit, en voel ook onmacht bij die aartsmoeilijke taak die op me wacht, maar ik weet dat je kan starten met kleine zaken, en dat doe ik nu toch ook al. Ik moet niet alleen de zwarte spiegel voor mijn gezicht houden... Ik blijf nu ook al eens op de rand van iemand zijn bed zitten tijdens de uitoefening van mijn huidige job, terwijl er nog 60 wachtenden zijn op de afdeling. Maar ik verstrooi dan toch een klein beetje respect en geluk rond bij die mensen, en dan telt eerder het spreekwoord: "Beter één vogel in de hand, dan tien in de lucht".

 

 

 

 

 

 

 

Onze maatschappij

Een eerste vraag uit de cursus die me aanzet tot nadenken. Hoe zie jij onze maatschappij? Is dat positief of negatief?

Mijn partner noemt me soms positivo, hij vindt dat ik positief in het leven sta. Als ik hem vraag waarom hij dat denkt dan antwoordt hij dat hij dat gewoon dagelijks merkt aan mij. Hoe ik met andere mensen omga, hoe ik anderen raad geef en gewoon hoe ik naar het leven kijk en hoe ik in het leven sta.
Ik kan hem wel begrijpen dat hij steeds die opmerking maakt, maar ik geef daarbij ook steeds de bedenking dat ik niet ten alle tijde en overal positief tegenover sta of alles met een positieve blik tegemoet ga.
Maar een zwartkijker kan je me inderdaad niet noemen. Ik heb in mijn leven al een paar keer moeten krabbelen om overeind te komen of om overeind te blijven staan, en die positieve blik heeft me er telkens door gesleurd of mijn pijn verzacht.

Iets wat dit een beetje kan illustreren is volgend fragment uit de film "La vita e bella" waarin de vader het leed van zijn zoontje wil verzachten door te doen alsof ze een spelletje spelen in plaats van de harde waarheid te vertellen.




Maar waarom waren de eerste woorden dan negatief geladen toen ik het woord samenleving in het midden van mijn blad krabbelde om daar rond elk woord dat in me opkomt neer te pennen?
Ik heb ook veel positieve woorden gevonden, maar moet wel toegeven dat het woord eerst een negatieve lading dekt bij mij.

Omdat de samenleving veel eist van de mensen. Iedereen staat onder enorme prestatiedruk. Iedereen moet zijn verantwoordelijkheid opnemen om bij te dragen aan onze maatschappij. Het economische belang neemt ook stilaan de bovenhand, als je ziet dat er nu scholen worden opgericht waar kleuters al lessen economie krijgen. Is dat allemaal nodig? Mogen wij zo veel van onze kinderen verlangen?

Het woord stress is ook al onlosmakelijk verbonden met het woord samenleving. Stress tekent de mens dagelijks, we gaan er allemaal onder gebukt. Tenzij je een doordachte keuze hebt gemaakt in je leven, om een paar waarden en normen uit onze samenleving overboord te gooien waarvan je vond dat ze je te veel stress opleverden. Dan moet je ook wel opgewassen zijn tegen de druk tot conformiteit ook, en dat kan op zichzelf ook weer de nodige stress opleveren.
Hoe zie je die stress? Elke dag, in de file, op de trein, iedereen vecht om vooraan in te schuiven, iedereen vecht voor een zitplaatsje, mensen kruipen voor, in het verkeer komt er verkeersagressie voor ten gevolge van stress, enz.

Is de samenleving dan zo slecht? Zijn we allemaal slechte mensen? Neen!
Maar we proberen allemaal te voldoen aan verwachtingen. Al sinds kind af aan werd je er mee geconfronteerd. Je kreeg een rapport mee naar huis waar ook het klasgemiddelde naast stond, en als je daaronder zat dan voldeed je niet aan de norm. Je kreeg met andere woorden de volgende boodschap mee naar huis: 'Probeer de volgende keer beter te doen'. Dan stel ik me nu terug de vraag, en ook aan jullie, lezers, moet dat?

Nog enkele woorden uit mijn woordenspin waren de volgende: crisis, druk, presteren, multicultureel, veranderen, geschiedenis, verbondenheid, mens-medemens, samenwerking en solidariteit.

Ook even het positieve luik toelichten. Ik ben ook van mening dat je als mens niet zonder die samenleving kan, we hebben ze nodig, veel van onze pijlers steunen op die samenleving. Wij zorgen als samenleving ook een beetje voor elkaar. Hoe meer verbondenheid en respect er dan is hoe beter die samenleving wordt. Automatisch zal de samenleving dan bij de meeste mensen een positieve klank gaan krijgen. dat licht de visie van Anouk Depuydt voldoende toe. neem daarvoor maar eens een kijkje op volgende  website: www.opgroeieninverbondenheid.nl . Het model van Anouk Depuydt is een model om naar de ander, de wereld, de natuur in zijn geheel te kijken. het is natuurlijk een keuze die je maakt. Iedereen is vrij daarrond een andere mening te vormen of te hebben.
Maar ik zie die verbondenheid toch ook als een soort basis voor respect en verantwoordelijkheid ten opzichte van de samenleving.
En als we even nadenken bij onszelf en ons enkele belangrijke waarden en principes aanmeten kan het zo veel aangenamer zijn hier, toch?

Een spannende tocht

Hallo,


Hier ben ik alweer, met een nieuwe blog.
Deze belooft een spannende tocht te worden doorheen mijn gedachten, ideeën en visies rond verschillende thema's die kaderen binnen het vak: "Religie, zingeving en levensbeschouwing".

Ik sta nu aan de startlijn, maar ik weet nu al dat ik veel zal moeten laten bezinken, herkauwen, ernstig over de dingen nadenken tot ik ergens mijn eigen geloof, mening of standpunt heb gevonden.

Ik heb nu nog geen flauw benul van waar ik ga uitkomen, waar leidt deze weg mij? Welk pad ga ik bewandelen?
Mijn rugzakje met levenservaring is al een beetje gevuld, maar dit is nog iets totaal anders. Ik ben benieuwd! Jullie ook?

Ik vraag of jullie zin hebben om jullie standpunten, reacties, meningen en andere hier te verkondigen, dat geeft mij alleen stof tot nadenken of om de zaken vanuit een ander perspectief te bekijken. Misschien weten jullie de weg? of kunnen jullie me helpen kiezen ?


Ik schenk jullie alvast mijn blik op de wereld. Nu nog een rupsje, maar straks vliegen we samen door de lucht als een mooie vlinder....

 

 

Ik hoop snel terug te kunnen komen met een eerste echte post.