Samenvatting van de film te vinden op de achterkant van de DVD:
Een klooster, ergens hoog in de Maghrebijnse bergen tijdens de jaren '90. Acht Franse monniken leven er in harmonie met hun islamitische dorpsgenoten. Terreur en geweld nemen echter langzaam maar zeker de bovenhand in de regio. Ondanks het toenemende gevaar dat hen omringt, groeit de vastberadenheid onder de monniken om te blijven. Wanneer ze besluiten om enkele gewonde terroristen te behandelen, reageren de autoriteiten furieus en zetten hen onder druk om terug te keren naar Frankrijk...
Mijn persoonlijke bespreking van de film. dit doe ik aan de hand van een brief aan vrienden en bloglezers. hieronder volgt hij:
Beste vrienden,
Mag ik even wat van jullie tijd innemen om jullie volgende film even voor te stellen?
Het verhaal speelt zich af in de jaren 80 en 90 diep in de Algerijnse bergen waar een cisterciënzerklooster staat waar de monniken leven waarover dit verhaal gaat. Je zit in de film dat de monniken worden bedreigd door het opkomend en dreigend moslimterrorisme. Ze weigeren hun klooster te verlaten, ze kiezen daarmee voor de mensen met wie ze al al die tijd in vrede samen leven. Het toont dat in tijdens van egoïsme er nog steeds mensen zijn die voor een ander kiezen.
Voor mij is dit een echte slow burner zoals ze dat noemen, heel mooi en sereen verfilmd, zo filmt hij de dood van de monniken niet, en dat getuigt voor mij ook van respect van de regisseur uit naar de familie en vrienden van de paters. De regisseur wil met deze film tonen dat humanisme, respect en eerbied veel belangrijker zijn dan gelijk wel religieus of politiek thema. Heel herkenbaar gefilmd zodat de menselijkheid van de paters niet vergeten wordt. Zo zie je dat er achter elke trouwe pater, die bewust gekozen heeft voor zijn roeping en zijn geloof ook een menselijk gezicht heeft, en daarmee gepaard ook gebukt gaat onder angsten, twijfels, verdriet en samenhorigheid. Je ziet hoe ze leven, hoe ze dagelijks de tuin bewerken en enorm veel kerkelijke liederen zingen, daarmee belijden ze hun geloof. Het toont hoe je in eenvoudige dingen groot kunt zijn. Het probeert ons ook te tonen dat de weg van vrede en geweldloosheid een middel tegen extremisme en oorlog kan zijn, maar dat dit net zoals de weg die Jezus heeft afgelegd moeilijk is. Het blijft een moedige keuze van die monniken om te kiezen voor de plaatselijke bevolking en hen niet laten stikken, maar het leunt even goed aan bij religieus martelarenschap vind ikzelf, al maakt de regisseur zeer duidelijk in de film dat dit nooit de bedoeling van de monniken is geweest.
Er zitten een paar zeer pakkende scènes in de film zoals het moment dat ze afscheid nemen van hun aardse leven door zichzelf een glaasje wijn en een stukje van Tjaikovski’s Zwanenmeer te beluisteren, of de scene waarin pater Christophe zijn angsten en twijfels kenbaar maakt aan prior Christian, en de prior letterlijk uit de Bijbel citeert en beschrijft hoe mooi en krachtig zijn geloof wel kan zijn in deze tijden. Een zeer moedige en pakkende scène was ook diegene waarin de prior gevraagd wordt het lijk te identificeren van een rebellistische extremist. De prior bid voor deze mens zoals een goed christen dat doet, maar hij wordt misbegrepen door de legerleiding, daar wordt ook de suggestie gelegd dat even goed het Algerijns leger achter de inval kan zitten i.p.v. de rebellen. Op het laatste zie je de scène waar de paters weggeleid worden door de sneeuw naar wat je kunt noemen hun laatste plaats, de dood wordt niet verfilmd en getuigt van groots respect vind ik.
Wat mij vooral bijblijft is dat respect, die ik toch gekozen heb als de belangrijkste waarde in relaties tussen mensen hier ook dominant aanwezig is in het leven en de keuze van de paters. Naastenliefde tonen, en kiezen om de zwakke medemens te helpen zijn hier terug een soort leidraad voor het leven dat ik wil leiden. Deze film heeft mij niet meer of minder christen gemaakt, maar wel mijn eigen visie op mijn geloof versterkt, nl. kiezen voor de relaties tussen mensen, in alle eenvoud, openheid en vooral grootst mogelijke empathie, want dat is toch zeer kenmerkend voor deze prachtige prent! De moeite waard om te bekijken.
Nog vergeten te vermelden: bekroond met de Grand Prix te Cannes in het jaar 2010.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten